Het thema van de schrijfopdracht (#568) van Schrijven Online deze week is: ‘Penvriend’, schrijf een kort verhaal waarin het zwaartepunt kan zijn dat een ontmoeting niet door kan gaan, of dat de schrijver lijdt onder huiselijk geweld of is gediagnostiseerd met een levensbedreigende ziekte.’

Mijn fantasie ging met alle drie facetten aan de haal:

Ma chère Lisette,

Ik zag je berichten maar kon niet reageren. Als hij tijd heeft, maakt Piet mijn smartphone. Daarom deze keer een ouderwetse papieren brief.

Best moeilijk met een dicht rechteroog en een pols in het gips. Gisteren liep ik door een glazen tussendeur, stom hoor.

Links schrijven valt tegen, kan je het lezen?

Piet belooft om te corrigeren wat onleesbaar is, voor hij deze brief post.

Hier alles goed. Voel me vaak moe.

We kunnen je bezoek misschien beter uitstellen, Piet vindt logés nu te druk voor me. Hij zorgt zo goed voor me.

Jammer hè, misschien volgend jaar?

Adieu

Laura

24-7-2025

Bijna dagelijks loop ik hier, op weg naar de winkels, de bushalte of de IJssel.

Tussen dit voetpad en de straat ligt een reep grasland, een groene strook met molshopen, uitschietende graspollen gelardeerd met paardenbloemen en madeliefjes.

Vorige week, op een zonnige zomerdag, wandel ik er weer en ligt hij daar ineens, op zijn zij, midden in het gras, zijn manen glanzend in de zon.

Ik verstijf, wrijf in mijn ogen, kijk verbijsterd om me heen maar andere wandelaars lopen me opgewekt groetend voorbij alsof er niets aan de hand is.

Een klein meisje zwenkt op haar driewieler naar het gras.

Ik schrik, wil haar waarschuwen maar uit mijn keel komt enkel een vreemd gefluister.

Zingend rijdt ze langs hem terwijl hij zijn muil opent, uitgebreid gaapt, mij aankijkt en zijn kop schudt.  ‘Doe eens rustig jij’ zeggen zijn ogen, starend in de mijne.

Diepe donkere ogen, ze komen me bekend voor, maar waarvan ook weer?

Verbijsterd sta ik daar.

Zoek verklaringen: waarom ligt hij hier, waarom zie ik hem wel maar andere wandelaars duidelijk niet?

Hallucineer ik, zijn dit naweeën van de periode met zware pijnstillers een half jaar geleden?

Weer kijk ik om me heen, speurend, maar alles oogt net als anders.

Alleen ligt hij daar nu.

Hij grijnst, wenkt me met zijn linker voorpoot.

Ik durf niet.

Aarzelend zwaai ik, loop door, kijk af en toe om.

Sinds die dag ligt hij daar, althans, ik zie hem, alleen ik.

Tot gisteren.

Met kleinzoon wandel ik op het pad.

Al van verre schiet Louk overeind in zijn rolstoel, lacht en zwaait.

Bij de grasrand aangekomen, stapt hij uit de rolstoel en voor ik hem kan tegenhouden, loopt hij al naar hem toe.

Hij hurkt, op zijn knieën aait hij zijn manen, geeft hem een kusje op zijn neus.

Zoals hij bij al zijn knuffels doet.

‘Leeuw’ zucht hij, ‘leeuw bij oma.’

28-6-2025

Blond ben ik nu, verhuisd en altijd op mijn hoede.

Nauwgezet volg ik zijn social media hoewel ik weet dat zijn meeste posts fake zijn.

Al maanden lukt het me om hem te ontwijken.

Als ik s avonds, verscholen achter de gordijnen, een auto als de zijne zie, schiet mijn adrenalinepeil naar torenhoge waarden.

Haastig check ik alle sloten en camera’s, voor, achter, op het dak.

Om te kalmeren ga ik douchen maar ik kan mijn blik niet losweken van de camera’s.

Toch had ik niets gezien toen ik daarnet in bed stapte en ineens de deurbel klonk: kort kort, pauze, lang lang.

De intro van het nummer dat ik niet meer kan horen: ons nummer noemde hij het:  I’m on fire.

Inspiratie:

Vorige week luidde de schrijfopdracht van Schrijven Online:

‘De bezoeker. Over vijf minuten komt een bezoeker waar de schrijver al ruim veertig jaar voor vreest. Hij heeft het al die tijd kunnen uitstellen, maar nu hebben ze hem gevonden.’

Mijn fantasie ging aan de haal met dit thema en zo rolde er bovenstaand verhaal uit.

Een verhaal zo beklemmend dat ik het ’s avonds laat niet graag zou lezen.

Ik schreef het overdag, de zon scheen uitbundig in mijn geruststellend bekende veilige achtertuin.

9-6-2025