Het linkerbeen heeft het al een tijdje moeilijk en gedraagt zich daarnaar: hoewel het nu wel stappen zet, is traplopen voorlopig een stap te ver.

Dus komt er een traplift.

Twee keer is de afspraak verzet want druk en griep en personeelstekort.

Maar vandaag is het zover: uren klinkt er genies en getimmer en geproest en geboor in de gang.

Dan kondigt de monteur aan dat ik de traplift kan proberen.

Snotterend legt hij me de knopjes uit.

Als ik een paar keer naar boven en weer naar beneden ben gezweefd, bedenk ik: maar wat nou als de stroom uitvalt als ik halverwege ben?

Hij is zijn spullen al aan het verzamelen, kijkt niet begrijpend op en zegt: ‘Nou dan loopt u toch gewoon verder naar beneden?’

Ik schiet in de lach: ‘O echt, dat gaat dan?’

Hij snapt me niet en pakt verder in.

Ik laat het erbij, hij oogt zo moe en snipverkouden.

Als hij weg is, ga ik een paar keer op en neer.

Stop dan halverwege: eens kijken of hij gelijk heeft: misschien heeft mijn linkerbeen deze trapzweefritjes juist nodig en kan het nu wèl zelf naar beneden lopen.

Maar helaas, het wondermiddel werkt niet.

Best jammer.

3-3-2025

Op een zondagmorgen, drie weken na mijn rugoperatie, weet ik bij het wakker worden: ik wil mijn vleugels weer uitslaan: naar boven en naar buiten.

Ergotherapeut Suus gaat enthousiast mee in mijn plannen en oppert mogelijkheden om me met maatwerk hulpmiddelen naar boven en naar buiten te krijgen.

Natuurlijk wel op voorwaarde dat fysiotherapeut Joris akkoord gaat.

Maar warempel, zelfs hij knikt goedkeurend als hij mijn vorderingen ziet. Wat heet, hij maakt zelfs grapjes: ik ga met sprongen vooruit.

Groen licht dus aan alle kanten.

Tot ik een paar dagen later op de grond val.

En een dag later net niet omdat Brenda me op tijd opvangt.

Gelukkig krabbel ik beide keren zonder noemenswaardig letsel weer overeind.

Maar de schrik zit er goed in: wat heb ik fout gedaan?

Ik peins en pieker en besef dat ik beide keren zonder nadenken op mijn linkerbeen was gaan staan en het zelfs had willen draaien.

Iets waar dat been nog even een broertje aan dood heeft.

Ik vraag Martha, geroutineerd ervaringsdeskundige in eigenwijze linkerbenen, om raad, waarna dit onvergetelijke gesprekje volgt:

‘Ben jij links?’

Ja, helemaal.

‘Dan neemt jouw linkerkant al 71 jaar bij alles het voortouw. Je rechterkant is helemaal niet gewend om de baas te zijn. Je moet je mindset diametraal veranderen: voortaan bepaalt rechts wat er gebeurt.’

Ik schrik, en hoe, maar snap meteen: ze heeft gelijk.

Er zit niets anders op: ik moet verrechtsen!

Sindsdien probeer ik uit alle macht te verrechtsen.

Maar mijn brein moppert als ik loopoefeningen doe.

Het zet de Internationale in als ik ‘Move on’ opzet van Leonard Cohen.

Het lacht me vierkant uit als ik beloof: ‘ach werk nou even mee, dit is vast maar voor even, straks mag jij weer de scepter zwaaien, alles komt goed.’

31-1-2025

Eind november gaat mijn linkerbeen in staking.

Snerpend en onverbiddelijk.

Wat volgt is een herfstdip die zijn weerga niet kent en waarvoor ik nog geen woorden kan vinden.

Op 7 januari, de dag na de operatie, adviseert de fysiotherapeut in het ziekenhuis dat een rollator thuis handig zal zijn.

Ondertussen vult hij, op het verwijzingsformulier naar een collega in mijn woonplaats, bij doel in: patiënte verder mobiliseren.

Weer thuis breid ik dus mijn arsenaal aan hulpmiddelen uit.

Naast bed-beugels, een toiletstoel, wc-beugels, een looprek en een trippelstoel, huur ik er een rollator bij.

De rolstoel van kleinzoon Louk gebruik ik daarnaast ook al acht weken intensief.

Als ik een dag of acht weer thuis ben, stapt de collega fysiotherapeut, Joris, binnen, stelt zich voor en bestudeert kalmpjes mijn gehannes in de rolstoel en met de rest van mijn hulpmiddelenarsenaal.

‘Wat is je doel voor deze fysiotherapie sessies’ vraagt hij.

Nou ja zeg, de operatie is geslaagd, de stenose in een aantal wervels verwijderd dus nou als de wiedeweerga weer terug naar mijn oude status quo, logisch toch?

‘Dat is te vaag’, glimlacht Joris, ‘maak het wat specifieker.’

Nou gewoon, dat ik weer kan reizen en wandelen en sporten en mensen bezoeken en boodschappen doen in de winkels aan de overkant en in de tuin werken en zo?

Joris glimlacht ‘Wat minder en wat kleiner?’

O die glimlach van hem, tergend geheimzinnig, wat bedoelt hij toch?

Hij ziet mijn verwarring en vraagt: ‘Til eens vanuit zitstand om de beurt je knieën op?’

Oké dat kan ik wel.

Mijn rechterbeen schiet omhoog en is al bijna de deur uit, naar de winkels aan de overkant.

Mijn linkerbeen, tja, niet dat het weigert maar hoe ik ook mijn best doe, het komt hooguit tien centimeter van de grond.

Joris knikt en vraagt: ’Wanneer ben je geopereerd?’

Acht dagen geleden.

‘En hoe hoog kwam je linkerbeen vóór de operatie?’

Eh, vijf centimeter, met pijn en moeite, maar vooral met veel pijn.

Dan begrijp ik zijn boodschap en vraag aarzelend: ‘Zelf de trap op dan?’

En als hij zwijgt, bedel ik: ‘Of een rondje om de kerk?’

Denk daar vooral niet te veel van, de kerk staat voor mijn huis.

‘Of een boodschapje doen bij de winkels achter mijn huis, met behulp van de rollator?’

Eindelijk, hij knikt goedkeurend, kennelijk is dat haalbaar, op termijn.

Wat hij nog meer zegt waait langs me heen.

De beenoefeningen die ik dagelijks een paar keer moet doen, schrijft hij gelukkig voor me op, die zullen mijn dagen gaan vullen.

Ik durf niet meer te vragen hoe veel tijd het algehele herstel zal vergen en besluit om de gehuurde rollator maar weer in te leveren want huren kon nog wel eens een prijzige zaak worden: ik kan er beter een kopen.

Gewoon een goeie, een leuke, want waarschijnlijk is dat voorlopig mijn beste maatje.

Duidelijk is dat mijn linkerbeen, met al zijn grillen en (on)mogelijkheden, de regisseur zal zijn van mijn revalidatie.

Toch vernietig ik dat mooie masterplan van mijn brein en mijn rechterbeen niet.

Want juist op dat moment klinkt op de radio Crowded House:

‘Hey now hey now, don’t dream it’s over, there’s freedom within and there’s freedom without …’

Ik parkeer het gewoon.

Een tijdje.

20-1-2025