Zorgvuldig zwart kant verbergt haar hals en armen

haar gezicht geplamuurd, ondoordringbaar bedekt

bang haar ogen en wijd opengesperd.

Haar lachje schuurt kippenvel op onze armen

schril klinkt haar stem en hartverscheurend hoog:

‘zo dom zeg, liep ik weer tegen een muur.’

De stilte duurt, tot mensen kuchen kleuren,

weg kijken. Iedereen ziet dat het niet waar is

maar niemand zegt er wat van.

28-1-2018

Ik hou van prille opa’s. Mannen die, eindelijk uit het

arbeidsproces, onwennig hun benen heffen als er

wordt gestofzuigd rond hun stoel. Die als ontheemde

daklozen zoekend zwerven door supermarkten. Die met

onzekere bewegingen, hun vragende  ogen op het

recept gericht, hun eerste pasta bolognese koken.

Op een dag krijgen ze een pakje in hun onhandige

armen gelegd. Bijna bang openen ze de omslagdoek

en zien neusje mondje gebalde knuistjes donkere ogen

die hen strak aanstaren. Diep in hen rommelt iets, een dood

gewaande vulkaan begint te borrelen, een hoekige glimlach

plooit hun stroeve kaken, kreetjes stromen uit hun mond

‘poele poele poele’, hun handen vormen zich tot

koesterende kommen, een onbekende tederheid

verspreidt zich over hun uitgebluste wezen.

Verrukt wijden ze zich wekelijks aan dit kleine leven,

spelen en zingen ermee, nemen het op de arm, wijzen

naar het vergeelde fotootje op het dressoir van een

jongetje met pet en pofbroekje ‘kijk, opa is net als jij.‘

15-7-2016

Starend in de stromende regen vangt

mijn blik de druppels, volgt hoe ze 

zwellen elkaar zoeken in slordige slierten

wegen banen langs het raam, als tranen op

een wang voor ze van een kin vallen. 

Slenterend langs bomen met ogen,

verstopt achter sluike takken, komen dromen,

baar ik binnenpretjes die doldwaas in me

gisten groeien dartelen. Gniffelend volg ik ze:

ontdekkingsreiziger in mijn binnenste.

Ik koester ze in me tot de dag dat een leger

volwassen visies mijn muren bestormt. Mijn

verzet breekt, ik laat mijn kindjes los, zwaai

ze zorgelijk na, onderga gelaten vreemde blikken,

ongemakkelijk zwijgen, pijnlijk onbegrip maar

soms ook lach en lof.

15-7-2016

Oude liefdes zwevend tussen

voorbij en nooit vergeten

zacht zuurzoet als

aalbessen zonder suiker

Oprispingen van oud zeer, bitter als

ooit gehate lepeltjes levertraan,

felle flarden wrok en verwijt als

gepeperde chili con carne

Geslikt verteerd verwerkt

wacht het grand dessert,

maakt zielstrelend zoet

al het voorgaande goed

 1-9-2017

Bij ‘Six Bagatelles for String Quartet, Op. 9’ Anton Webern

Hij pakt haar armpje, lacht brabbelt over samen

spelen, ze begrijpt zijn klanken niet, fluistert

verbaasd waarom doet hij raar?

Daar is die gek, hoongelach meandert tussen

muren, hij wil mee spelen, schopt naast de bal

struikelt over een uitgestrekte voet, ligt languit, huilt.

Dromerig schopt hij zacht tegen struiken, wiegt mee met

wuivende stengels, zingt blauwe bloem rode bloem

gele bloem. Rotjong, scheldt een voorbijganger.

In stiltes tussen zien en zeggen zwellen ze aan

dissonanten in de leegte van verloren onbevangenheid

ze schuren mijn huid, hem glijden ze goddank als bagatellen af.

Maar in de winkel lacht oma als hij onverhoeds haar

hand grijpt, aandringt kipje tok, vrolijk zingt ze

poesje mauw, verzaligd zoemt hij zachtjes mee.

De orgelman ziet hem, zet de vogeltjesdans in, met

fladderende armen glanzende ogen deint hij

zijn dans, applaus klatert hij schatert.

Beperkingen duiden zijn maat ,bakeren

zijn onbevangenheid, ik volg het kind en

voel zijn puurheid als hij mijn hand vindt.

Cora van B     9-2016

Ze komt op als een rilling na een windvlaag

wordt betast en weggesmeten ligt jammerend

in een hoek starend smeulend tot ze oprijst

vuurspuwende Medea met vlammende blik.

Genadeloos veegt ze Freud en feminisme

op een hoop als kluwen haar op

een kappersvloer. Vilein scheurt ze

vastgeroeste vetes open fileert ze tot op het bot.

Pas tussen resten as en ongebluste waarheid

bindt ze in, buigt timide onder aarzelend applaus

niet wetend dat ze mijn naam noemde dat ze

mijn kind opdiepte dat ze het liefkoosde in de gloria

dat ze meer mij was dan ik ooit durfde zijn.

 10-6-2017