Mannen en korte broeken, ze vormen maar zelden een goede combinatie.

Soms ligt dat aan de broek: een vormloos kaki exemplaar, met grote, door de drager volgepropte, zakken.

Soms ligt het aan wat er uit die broek steekt: harige melkflessen, klutsknieën, ballonkuiten, zwik-enkels.

Toch, dat is allemaal nog wel met enige toegeeflijkheid te aanschouwen, helemaal als het gaat om een verder innemend en aantrekkelijk manspersoon.

Anders wordt het als manlief verzot is op, wat heet: verslaafd is geraakt aan iets dat zijn bestaan begon als vrolijk paars-wit-azuur gekleurde …

Ja, daar begon het al: hoe noemt men dit kledingstuk?

Volgens hem was het een Bermuda, ik vond de pijpen daarvoor te kort en noemde het shorts.

Enfin, vanaf de aanschaf waren hij en het ding (ik noemde het al snel ‘het ding’) onafscheidelijk.

Elke vakantie ging het mee.

Ook toen al na de eerste zomer bleek dat de elastieken tailleband koppig in de uitgerektste stand bleef staan en de kleuren nog maar vaag verwezen naar de oorspronkelijke tinten.

Welke argumenten ik in mijn groeiende walging ook aanvoerde: vormeloos, verkleurd, dik/oud/kort makend, net een wijd rokje, een sexkiller, op alles hoorde ik: ‘Ja maar hij zit zo lekker.’

Voorafgaand aan elke zonvakantie verdonkeremaande ik het ding onopvallend.

Zinloos, zo slordig en vergeetachtig als manlief verder was, hij maakte er een halszaak van om, voor we vertrokken naar warme streken, hoogst persoonlijk te controleren of het ding was ingepakt.

Was dat niet zo dan, doorzocht hij het hele huis.

Tegen die tijd gaf ik toe en zei waar het ding lag, want tja, hoe ver ga je met verzet als iemand zo verknocht is aan een kledingstuk?

Zo ging het jarenlang.

Begrijpelijk toch dat, toen de drager er niet meer was, het ding door mij werd weggegooid?

Maar daar heb ik spijt van.

Het ding is namelijk niet weg.

Ik had het net zo goed kunnen houden, ergens ver weg gestopt in een kast, bij de vakantiefoto’s waar het op staat.

Want naar nu blijkt: het ding heeft zich genesteld in mijn geheugen.

In al zijn vormeloze versleten vervaagde uitgelubberde lelijkheid doemt het af en toe op in mijn dromen.

En wat zo raar is, mijn walging van toen heeft plaats gemaakt voor vertedering.

3-3-2017

Onwillig martelde mijn linkerhand een aardappel.

‘Wat doe je dat raar’ zei ze, en deed het nog een keer voor. In een lange krul gleed de schil van haar aardappel af.

Ik ploeterde door tot er van de dagelijkse gezinsportie aardappels een zielig hoopje vreemd gevormde misbaksels restte, het schilmandje gevuld was met centimeters dikke brokken aardappelschillen en mijn vingers vol pleisters zaten.

‘Wat eten we laat. Wat weinig aardappels. Wat zien ze er raar uit’ zeiden mijn zussen later aan tafel.

‘Als ze geen piepers kan jassen, wil geen man haar hebben’ zei mijn vader.

18-7-2018 

Drie maal deed ik een EHBO-cursus en leerden rechtshandige instructeurs mij de platte knoop, te gebruiken bij het aanleggen van mitella’s en grotere verbanden. Hoewel ik zag en begreep hoe ze verbandslippen links, rechts, onder en over elkaar vouwden, kwamen er uit mijn handen alleen bultige constructies die ‘echte oudewijvenknopen’ werden genoemd.

De laatste instructeur zag mijn knoop en zei:

‘Wat is dat in hemelsnaam? Loop jij maar een straatje om als er ergens iets gebeurt.’

Toen pas wist ik het enig juiste antwoord.

Vinnig beet ik hem toe: ‘Linkse hersens maken dit soort knopen.’

Ik zakte.

18-7-2018