Ik weet precies wanneer het gebeurde: afgelopen maandagmorgen!

In een schrijfgroep las ik de nieuwe weekopdracht: Schrijf een kort verhaal waarin je het woord Oxymoron gebruikt.

Ik hou van woorden dus zei hardop: ‘Oxymoron’, ik fluisterde het, proefde het op mijn tong.

En dat was de trigger, meer had het niet nodig: het nestelde zich in mijn brein.

Sindsdien giert het door mijn lijf.

Niets helpt, het overstemt talkshows, covidmaatregelen, Cohensongs, boswandelingen, gesprekken.

Erger nog: vanmorgen bleek het uitgezaaid: nu hoor ik het in alle woorden met o’s!

Zelfs dichten is geen remedie meer: de poëzieles over Cees Noteboom veroorzaakt jeukende o-vormige galbulten.

Ik belde de huisarts.

Langskomen mocht ik niet, zei hij, want hij kent deze virusvariant niet en kan dus ook niet inschatten hoe hoog het besmettingsrisico is.

Een geneesmiddel heeft hij niet, zijn dringende advies is: minstens twee weken anderhalve meterafstand houden van o-woorden.

En oordopjes dragen.

Nou ja zeg, hij begrijpt er werkelijk niets van: oxymoortjes in mijn oren!

Dus zoek ik zelf oplossingen.

Stofzuigen helpt enigszins, vooral als ik tegelijkertijd knetterhard ‘Zeg maar niets meer’ meezing met André Hazes.

Toch hoor ik zelfs daar doorheen nog een achtergrondkoortje dat vals dreunt: ‘Óxymórón óxymóhòhòhòrón!!!’

15-10-2020

‘Ik ben Nelly en ik wil een klacht indienen.

Dit is wat er gisteren gebeurde:

De bel ging en ik opende de deur met een briefje van 10 euro in de hand want ik verwachtte de glazenwasser die zijn geld kwam halen.

Maar in plaats van Nico stond er een vriendelijke jongeman die lachend zei ‘U dacht zeker dat ik de glazenwasser was, dat dachten uw buren ook, sorry dat ben ik niet.’

Wat een aardige jongen, dacht ik.

Hij vertelde dat hij best mijn ramen wilde wassen maar dat hij eigenlijk collecteerde voor Amnesty.

Hij liet me uw pasje zien en zei dat ik u best mocht bellen om het te controleren.
Maar hij zag er zo eerlijk uit en toen vertelde hij dat er in Rusland heel veel homoseksuelen opgesloten zitten in de gevangenis en dat Amnesty die alleen kan helpen als ik geld geef en dat mijn buren ook al allemaal hadden gegeven, dit was vast een fijne buurt om in te wonen, zei hij en dat is waar.

Ik vond het heel erg dat mensen in Rusland worden opgesloten voor hun geaardheid hoewel ik niet snapte hoe mijn geld iemand uit een gevangenis krijgt. Maar toen hij zei dat het echt waar was, wou ik hem het tientje van Nico geven daar was hij zo blij mee alleen mocht hij het niet aannemen want het is gevaarlijk voor collectanten om met contant geld op straat te lopen, dan kunnen ze beroofd worden.

Dat wou ik natuurlijk niet, dat zo’n lieve jongen wordt beroofd.

Dus toen vroeg hij of ik een bedragje wilde storten, ik mocht zelf weten hoeveel zei hij maar dat zat vast wel goed want mijn buren waren ook al zo goedgeefs en toen knipoogde hij zo guitig.

Gelukkig herinnerde ik me dat ik echt op de kleintjes moet letten maar vier euro kon niet zei hij want dat stond niet op het formulier.  

Ach en toen dacht ik aan die arme homoseksuelen in Rusland, dus toen vulde ik op zijn tablet toch maar tien euro in en mijn naam en mijn telefoonnummer en mijn emailadres.

Hij was zo blij dat ik dat deed en toen zei hij weer dat het jammer was dat hij de glazenwasser niet was maar dat hij best mijn voorraam wilde wassen als ik dat fijn vond.

Daar hebben we samen om gelachen want dat hoefde echt niet want Nico had ze immers net gedaan?

Voor dat hij wegliep zei hij nog dat u me kon bellen om te vragen hoe of hij dit gesprek had gedaan en dat hij natuurlijk hoopte dat ik zou zeggen dat hij het goed had gedaan, en toen keek hij bijna smekend dus ik stelde hem gauw gerust dat ik nog nooit zo’n aardige collectant aan de deur had gehad.

Daar was hij zo blij mee!

Toen hij weg was en ik op mijn mail keek zag ik dat er al een contract van u was en dat ik nou elke maand tien euro aan u moet betalen omdat ik donateur ben geworden.

Maar dat wou ik helemaal niet, meneer Amnesty, ik wilde alleen maar net als bij andere collectes aan de deur twee euro in de bus doen.

Want elke maand tien euro, meneer Amnesty, dat kan ik helemaal niet missen van mijn AOW, voor mij is dat drie dagen eten, begrijpt u?

Daarom ging ik u bellen om het uit te leggen.

Maar uw telefoonmensen lieten mij eerst heel lang wachten en daarna begrepen ze niet wat ik bedoelde en ze zeiden dat ze die collectant helemaal niet kenden. Maar dat mailcontract was wel geldig.

Ik schrok heel erg en daarom schrijf ik u nu:

Wilt u alsjeblieft dat contract nietig verklaren?

Echt waar, ik wil die Russische homoseksuelen in gevangenissen heus helpen, maar alleen als u met een gewone collectebus bij me aanbelt waar ik alleen maar in doe wat ik echt kan missen.

Hartelijke groet van Nelly

PS, meneer Amnesty, wie was die lieve mooie jongen die ook nog mijn ramen wilde wassen, kent u hem wèl?

Of nee, laat u dat maar zitten. Wilt u alstublieft niet meer van die lieve jongens langs sturen?’

7 juni 2016