Een gedicht, samengesteld uit krantenkoppen uit de Volkskrant en Trouw van 27-11-20

Gruwelverhalen als enige houvast, soms

ronduit smakeloos: schietende kerstman

verdwaalt, helse pakjesavonden, bloedbad dreigt.

Opdat we niet vergeten: doe het rustig aan met de horror.

Hoe begrens je een levenswens? Gegrepen

door de hand van God? Rafelrandjes bijwerken,

is dat niet gewoon doormodderen? Sleutelen aan

je baby? Hij leefde langer dan gedacht, korter

dan gehoopt. Gedood door de tijdgeest.

Gelukkig zijn gesprekken vaak één lange

herhaling van zetten, van koekelekoek en

uilengekras en vergeef me,

ik was een eikel.

Je moet eerlijk zijn: dit nooit weer. Als je snel

wilt, ga alleen, als je ver wilt, ga samen.

Snap het verschil tussen wat echt is

en wat echt lijkt.

28-11-2020

Het huis in mij heeft muren waar meeuwen door

krijsen en babygehuil en soms een fanfareconcert.

Muren met orgelklanken die verstommen als ik

de organist zoek; mijn vader zwijgt onvindbaar.

Het huis in mij is een doolhof, ik verdwaal in lange gangen

loop lukraak kamers in. In de dampende keuken geef ik mijn

moeder druipende luiers aan, ze draait ze zwetend door de wringer,

ze zucht, ziet me niet.

Het huis in mij heeft een straflokaal waar genade zelden

telt, ik mag pas weg als ik heb afgedroogd of de stelling van Pythagoras

kan toepassen én de manshoge ramen heb gezeemd waarachter

de wereld steeds opnieuw beslaat.

Het huis in mij heeft een hemelfiliaal; oma werpt kushandjes,

tante lacht: ben je daar kind? buurman biedt een borrel aan. Ik droom

verdriet de hemel in, zoek de liefste en vind mezelf, proost met

Angst en hoor stormwind bulderen. Geen kaars dooft want

het huis in mij staat fier op de vaste rots van mijn behoud, het

verwacht de wind. En áls de kaars dooft, weet ik vuur te vinden:

ik ken mijn labyrint, zie het liefste, koester het kleinste, weet

waar de tent ligt en hoe hem op te zetten. En dat dit het is.

18-9-2020

Dichtopdracht voor de poëzieles over Maud Vanhauwaert

Ik volg het klinkerpad, dwaal af, stamel

tegen stenen tot zinnen zich vormen,

woorden klinken tot boven de kruinen

van oude olmen, losgezongen van hier

van vandaag. Vader vriend geliefde lopen

mee in mij, murmelen in de lentebries, ik

teken hun contouren in novembermist. Hoog

waait mijn hunkeren in het roodgeel

dansend herfstblad. Ze roepen: ‘kom, kom

hier, hier bij ons.’ Mijn armen reiken naar

winterse wolken, maar mijn voeten staan

gekleefd op de kasseien. Ik volg het klinkerpad

het klinkt in mij als jij en jij

en jij

31-10-2020

Dichtopdracht behorend bij de poëzieles over Cees Nooteboom