Een jaar of tien geleden schreef ik mijn levensverhaal. Daarna meldde ik me impulsief aan voor een schrijfcursus, ontdekte een leuke online schrijfgroep. Ik wilde schrijven, meer, beter en waarom ook geen gedichten proberen?

Zo begon het, bijna organisch groeide ik naar het delen van mijn teksten, het leren omgaan met commentaar en feedback. De verrassing van gelezen worden, van positieve reacties!

Steeds vaker kreeg ik vragen: Wanneer komt dat boek? Waar blijft die dichtbundel?

Vragen die ik wegwuifde, ik weet immers wat er komt kijken bij het uitbrengen van een boek, aan herschrijfrondes, organisatie, contacten, besluitvorming, pr en marketingactiviteiten.

Wel kwam er een site, gebouwd door zoon die hem ook bij- en onderhoudt en technische problemen oplost.

In september jl. vroeg weer iemand waarom ik geen bundel uitbracht, ze zei: ‘een bundel uitbrengen is alsof je jezelf samenvat en dat is een soort van wonder.’

Het kwartje wankelde maar viel nog niet.

In november bracht de post een pakje van schrijfmaatje Aaltje.

Ik pakte het uit en staarde naar een mooie, vuurrode bundel met 99 korte verhalen.

Ik liet de bundel op tafel liggen.

Een paar dagen later bladerden zoon en schoondochter er doorheen: ‘wat een leuke bundel.’

‘Ja’ zei ik aarzelend, ‘en nou zit ik toch te peinzen …’

Kortom, ik was ‘om.’

Er werden plannen gemaakt, opties besproken, besluiten genomen.

Ik selecteerde 99 verhalen waaronder een paar gedichten.

Vier schatten deden de vormgeving, de cover, de tekst redactie, de coördinatie.

Over een paar weken ligt hij er, mijn bundel ‘Dichterbij.’

De oplage wordt afgestemd op de vraag.

De prijs per stuk is €12,- plus eventuele verzendkosten.

Wil je een of meer exemplaren?

Mail naar c.v.berendonk@hccnet.nl

Mijn gestage stroom aan teksten roept regelmatig vragen op: ‘Hoe kom je erop? Waar haal je je inspiratie vandaan?’

Dat ik mijn inspiratie om me heen vind, klinkt vaag.

Daarom hier een voorbeeld: eerst het verhaal, daarna de ontstaansgeschiedenis.

De naam

De jongen met de mooie ogen hielp haar bij scheikunde met een proef en haalde daarna langzaam met zijn wijsvinger zijn neus leeg, bekeek de oogst, at die op.

Het bestuurslid verwelkomde haar hartelijk op haar eerste dag en zaagde grijnzend de poten onder haar stoel vandaan toen ze niet inging op zijn avances.

De vriendelijke psycholoog luisterde niet, hij wist zeker dat alles beter zou gaan als ze gewoon die vragenlijsten invulde.

Ze droegen dezelfde naam. Toeval.

De dansleraar had prachtige ogen en een warme stem.

Maar toen hij zijn naam noemde, vloog ze hem aan.

Zomaar

Ontstaansgeschiedenis van ‘De naam’

Op een druilerige decemberdag lees ik in de Facebookgroep Ultrakorte verhalen een verhaal van Mechtilde: een gesprek tussen moeder en zoon over een Willem, volgens de moeder een voorbeeld van stuurlui aan wal die ‘schreeuwen zo gauw de gemoederen het IQ overstijgen.’

Een prachtverhaal, beeldend, herkenbaar en ik lig in een deuk om de link met ‘Willem’ de voormalige dansleraar die nu een coronaprotestbeweging leidt.

Mijn associatie klopt, zegt Mechtilde.

Schrijfmaatje Nancy hapt: ze krijgt jeuk van die naam.

Heerlijk, die een-tweetjes tussen schrijvers.

Het verhaal blijft hangen in mijn brein.

De volgende ochtend word ik voor het eerst in jaren wakker met Wimmen in mijn hoofd: in de jaren negentig hoorde ik verhalen over Wimmen en ontmoette er zelf ook enkele.

Geen beste herinneringen aan die Wimmen, ik kreeg nogal eens jeuk van ze. Mijn Wimlijstje groeide, en elke nieuwe Wim die ik ontmoette, had geen idee waarom ik zo fronste als hij zijn naam noemde.

Daar zit een verhaal in!

Niet over dansleraar Willem, maar over het fenomeen Wimmen.

Ik begin met het ordenen van alle Wimverhalen, al snel heb ik er een handvol.

Dat is teveel voor een kort verhaal.

Ik kies er drie.

Ik peins: wat wil ik eigenlijk met dit verhaal?

Geen hetze tegen Wimmen, tegen dansleraren, tegen coronacritici.

Wat dan wel?

Het is me nog niet duidelijk, dan wordt het tijdens het schrijven vast wel duidelijk.

Schrijven dus.

Werktitel: De Wimmen.

Eerst kiezen: schrijf ik in de ik-vorm of de derde persoon enkelvoud?

De ik-vorm ligt me wel en ik heb geleerd om mijn lezers niet te onderschatten, die snappen wel dat de ‘ik’ in mijn verhalen niet gelijk is aan de realiteit van mij, de schrijver, maar vaak nauw verweven is met mijn fantasie.

Ik begin in de ik-vorm maar al na een paar zinnen merk ik dat dat niet werkt, het verhaal wordt stroperig.

Dus verander ik de ‘ik’ in een ‘ze.’ Dat gaat beter, het verhaal stroomt nu.

Ik schrijf, grijnzend, onder mijn vingers groeit het verhaal.

Ik schrap, schaaf, verander zinnen, peins over het juiste woord op de juiste plaats.

Als het klaar is, denk ik: wat een tam einde.

Dat kan beter.

Vuurwerk buiten mag niet, ik steek het af in de laatste twee zinnen.

Ik lees het over en zie: dit verhaal gaat over het fenomeen dat mensen met dezelfde naam toevallig samenvallen met eenzelfde soort, negatieve, ervaringen.

Dan klopt de titel niet, het verhaal gaat niet (alleen) over Wimmen, de lezer heeft wellicht eigen associaties bij een naam, welke dan ook.

Als laatste verander ik de titel in: De naam

Klaar!

Nb Elke gelijkenis met bestaande Wimmen berust op louter toeval. Mijn Wimvloek werd met succes doorbroken toen ik een paar sympathieke Wimmen ontmoette tijdens een opleiding.

5-1-2021

2020 was een onvergetelijk jaar, daar is al veel over geschreven en gesproken.

Ik beperk me hier tot een inkijkje in mijn schrijfkeuken.

Want, corona of niet, ik schreef!

Elke week plaatste ik een verhaal of gedicht op deze site, online in schrijfgroepen en/of  stuurde ik teksten in naar schrijf- en dichtwedstrijden.

Met succes:

• De site 500 Magazine Aan Zee plaatste op 20-2 het verhaal ‘Aandacht’, op 15-4 het verhaal ‘Afstand’ en op 16-9 het gedicht ‘Bestaan.’

• De stichting Uit Je Ervaring plaatste mijn gedicht ‘Gelukkig geluid’ in de gedichtenbundel ‘Ongezien 1.’ In de bundel ‘Gezien’ staat mijn gedicht ‘Dat wist ik niet.’ Een deel van de opbrengst van deze bundels komt ten goede aan De Luisterlijn (voorheen de SOS Telefonische Hulp Dienst, waar ik met veel plezier een aantal jaren werkte).

• Uitgeverij Gopher plaatste mijn gedicht ‘Freelance lover’ in de dichtbundel: ‘De grootste intimiteit is het zwijgen.’

• In de Facebookgroep ‘Schrijven Magazine Ultrakorte verhalen’ plaats ik regelmatig verhalen. Deze twaalf haalden de wekelijkse spotlights omdat ze opvielen door originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid: ‘Winter, Onbereikbaar, Woorden, Narcis, Relatie, Coronalente, Kaart, Woordenwasser, Dans, Mee, Lttrburnout en Op een dag.’

Ik wil groeien in mijn schrijven en ben blij met feedback en inspiratie. Die vond ik, tot corona roet in het eten gooide, in de dichtsessies met dichtmaatje Aaltje waarin we elkaar uitdaagden en onze dichtspieren trainden.

Online volgde ik de cursus ‘Dichten voor gevorderden’ van Margreet Schouwenaar.

Haar boeiende opdrachten en deskundige feedback inspireren me in het zoeken naar mijn ‘stem’ in het schrijven.

Iets wat lukt als ik, na veel schaven en schrappen, denk: dit is het.

En als lezers zeggen: ‘dit is een echte Cora.’

Lieve lezer

Dank voor je bezoek aan en je reacties op ‘Cora dichterbij.’

Ik inspireer jou en jij mij!

Weet je welkom in mijn nieuwe schrijfjaar!

Voor nu: dit is ‘Kijkje in de schrijfkeuken, 1’

Morgen lees je ‘Kijkje 2’: een voorbeeld van het ontstaan en de ontwikkeling van een verhaal.

Overmorgen ‘Kijkje 3’ met een verrassende vooruitblik …

Ik wens je alle goeds voor 2021

Cora   4-1-2021

PS:

Als je anderen wilt attenderen op mijn site, graag!

Wil je weten wanneer ik een nieuwe tekst plaats:

• gebruik de link op de site of

• stuur een mail naar c.v.berendonk@hccnet.nl  

• Het ontvangen van mails kan je op elk moment stopzetten.

• Heb je je niet afgemeld maar ontvang je ineens geen mails meer? Mail naar c.v.berendonk@hccnet.nl  dan herstellen we dat.