een herinnering van twintig jaar geleden:

De een na de ander neemt afscheid.

Het was een mooie dag, hij zou trots op jullie zijn.

Echt? Zoeken naar een antwoord dat er niet is.

De deur achter de laatste op slot draaien.

Rond kijken, wie woont hier?

De kachel hoger zetten.

Afwas verzamelen, afwassen, opruimen.

Rondkijken, hoe vreemd, de stoelen leeg, niemand hangt op de bank.

Zitten, huiveren, opveren, de kachel hoger zetten.

Staan, rond kijken, iemand is een jasje vergeten.

Luisteren naar de telefoon die luid rinkelt, armen slap naast mijn lichaam.

De trap op, loden voeten, rondkijken, wiens huis is dit?

Logees hebben hun bed afgehaald, de badkamer ligt vol beddengoed.

Wasmachine vullen, aanzetten, luisteren, rillen.

Naar beneden, de kachel hoger zetten.

Naar boven, zijn kamer, staan, rondkijken.

Het lege hoog-laagbed grijnst me aan, zijn sloffen.

Medicijnen verzamelen, die kunnen terug naar de apotheek.

Zijn donkerbruine velours ochtendjas vasthouden, voelen, ruiken, ja…..

Kippenvel.

Naar beneden, de kachel hoger zetten, waarom blijft het zo koud?

De stilte is oorverdovend.

Rondkijken, de leegte een massieve mist die langzaam alles doortrekt, de meubels, de muren, mijn huis, mijn huid, mijn hart.

Die winter legde de kachel het af tegen de kilte die heerste in het huis.

30-8-2016

 

 

Vier mei haiku:

 

herdenk je doden

dan leven ze weer even

in je warme hart

 

4-5-2022