Als ik de hoek omsla en het achterpad oploop, hoor ik het al: uit een bovenraam van het hoekhuis dreunt een muur van, ja van wat?
Klereherrie vind ik het, de mooiste muziek aller tijden, vindt de puber.
Ik beleef een waar deja vu: mijn vader vond mijn muziek, Beatles, Stones, Animals, gruwelijke herrie.
Nu, twintig jaar later, zijn de rollen omgedraaid.
Ik sta in zijn schoenen.
Ze knellen.
Vele keren al riep ik onder aan de trap: ‘ZÀCHTER!’
Dat hoorde hij natuurlijk niet, dus toog ik zuchtend naar boven.
Aankloppen, wat hij natuurlijk ook niet hoorde, maar ja, dat was wel een basale huisregel.
Tenslotte de deur open gooien en gebaren: ÚIT!
Een keer wachtte ik na het zinloze roepen onder aan de trap.
Dacht na.
Opende de meterkast, trok stoppen los totdat een immense stilte volgde.
Een zwaar overdreven actie, vond de puber, die meteen verontwaardigd zijn kamer uitkwam.
Terwijl ik onder luide heavy-metal-klanken de keuken instap, peins ik over vroeger en nu en over muzieksmaken en opvoeden.
Ik trek mijn jas uit, zet thee, beklim de trap, klop aan, ga naar binnen, ga zitten, maak een draaigebaar met mijn hand.
Puber zet de muziek af, klaar voor de preek, zijn gezicht op onweer.
‘Nee’, zeg ik, ‘laat maar aan maar alsjeblieft zachtjes en wil je me nou eens uitleggen wat jij mooi vindt aan deze muziek?’
Stuurse puber kijkt me ongelovig aan maar ik dring aan.
Dan krijg ik een college in heavy metal: over bassen en drums en het belang van meer decibellen omdat dat de tekst ondersteunt.
Over Metallica, de beste heavy-metal-band ooit.
Wat maakt hen de beste?
Ik krijg een lesje in het ontstaan van de band, de samenstelling, de achtergrond van de bandleden, hoe ze met elkaar omgaan, hoe ze hun muziek componeren.
‘Luister’, zegt de inmiddels enthousiaste puber, hij zet ‘Nothing else matters’ op en pakt de tekst erbij, ontleedt die tot in detail.
Er gaat een wereld voor me open.
Ineens snap ik dat ‘Welterusten meneer de president’, dé protestsong uit mijn tijd, opvolgers in nieuwe jasjes heeft gekregen.
Voor het eerst luister ik echt.
Niet dat de decibeldiscussies daarna voorbij zijn, die blijven tot er headphones op de markt komen.
Maar als ik thuis kom, wordt de muziek zonder aandringen zachter gedraaid.
En puber blijkt niet alleen van heavy metal te houden: op een dag kweelt Kyū Sakamoto luidkeels ‘Sukiyaki’ uit het raam, een melodieus romantisch Japans soft pophitje.
Jaren later wijst zoon me op het net uitgekomen ‘Nothing else matters’ van Metallica in samenwerking met het San Francisco Symphonic Orchestra.
Een symfonische versie van deze heavy metalhit.
Prachtig, vind ik.
‘Cool’ vindt zoon.
Nee, ik heb me niet bekeerd tot heavy metal maar kan het beter horen.
Zet in de sportschool het geluid harder als ‘Nothing else matters’ voorbij komt in mijn Spotify sportlijstje.
Je kan er namelijk heerlijk op trainen.