De zon schijnt, de natuur ontploft in blad- en bloemenkleuren en geuren.
Een moeder en twee kleine meisjes drentelen voor me.
De jongste, ik schat haar een jaar of vier, dribbelt van bloemperk naar bloemperk.
Bij elke nieuw perk stopt ze, hurkt op haar knietjes en bekijkt en bevoelt uitgebreid bloemen en bladeren.
Ik vertraag mijn pas en kijk hoe ze fluwelige askruidbladeren streelt.
Enthousiast roept ze: ‘Mama, kom, deze blaadjes kan je knuffelen.’
Mama kijkt bedenkelijk: ’Merel wat fijn, maar ik hou niet zo van planten knuffelen. Ik knuffel jou liever.’
Ze hurkt: ‘Mag ik jou knuffelen?’
‘Nee!’ roept Merel resoluut en aait liefdevol het grijze askruid.
Op mama’s gezicht wisselen begrip, ergernis en twijfel elkaar af.
De tijd dat je kinderen ongevraagd lekker kon knuffelen is voorbij.
Je leert ze om nee te zeggen als er iets wordt gevraagd of gedaan wat ze niet willen.
Goed zo mama, goed zo Merel!
Waarom gaat mijn hart zo uit naar Merels beteuterde mama?