1970
Op onze laatste Ockenburg avond wordt er gedanst op het terras voor de campingwinkel.
Giechelend drentelen we rond, zouden er bekenden zijn?
Onze buren, de drie lolbroeken uit den Haag?
’s Avonds voor hun tent, tussen een grootse chaos van etensresten, kledingstukken en lege kratten, is het altijd party.
Ze wedijveren wie de beste mop vertelt.
Elke grap wordt gevolgd door uitbundig gelach, tot er een roept: ‘back home’, de tweede vult aan: ‘that’s right’ en de derde bast: ‘oh yeah!’
Ja het zijn vurige Golden Earringfans.
Daar slenteren de Oostenrijkers het terras op: de oogverblindend knappe Kurt die een oogje heeft op vriendin Lies en dat is wederzijds.
Helaas komen zijn vriend Thomas en ik niet verder dan een wederzijds ongeïnteresseerde blik.
Lies fluistert met Kurt, kijkt vragend naar mij.
Ik knipoog en gebaar dat ik me onzichtbaar zal maken.
Kan ik mooi nog even naar zee.
Op weg naar het strand ontmoet ik de Schotse jongen met wie ik gisteren in de campingwinkel bij het brood even babbelde.
Een leukerd met lang donker haar en prachtige blauwe ogen.
We zien elkaar tegelijk en houden allebei onze stap in.
Onze blikken vinden elkaar, glijden weg, vinden elkaar weer.
Ik denk: oh die ogen en tegelijk zegt hij: ‘oh your eyes.’
We lachen, ik krijg het warm, langs zijn neus loopt een zweetdruppel.
Hij staart, fluistert: ‘You’ve got that faraway look in your eyes again’ en zucht.
De negen voor Engels op mijn prille HAVO diploma helpt me: ik versta hem!
Maar ik bloos en ben zo in de war dat ik geen weerwoord weet, dat leerde ik niet in de klas.
Weer zucht hij: ‘I’m só sorry I’m leaving tomorrow.’
Ook dat versta ik.
Naarstig zoekend naar een antwoord verdiept mijn blos zich.
Ik moet nu echt iets zeggen.
Maar wat?
Ik hakkel: ‘I’m leaving too, so sorry yes.’
We zwijgen, ver weg op het campingterras achter ons zingen de Beatles ‘All you need is love.’
Voor ons verdwijnt het laatste zonlicht in zee en murmelen de golven.
Zijn ogen in de mijne.
Niet eerder voelde ik me zo dicht bij iemand.
Zo gezien.
Of het seconden duurt of minuten weet ik niet meer.
Met de jaren ontwerpt mijn geheugen een eigen tijdlijn met af en toe een eeuwigheid erop.
Dit is er een.
Hij neemt mijn hand.
Zijn hand voelt warm en vertrouwd.
En o zijn ogen.
Dan draait hij zich om, zwaait en loopt mijn leven uit.
2024
‘Ga voor de spiegel staan en kijk jezelf twee minuten aan, wat zie je? wie zie je? welke woorden gaan er door je heen? Schrijf ze op’ luidt de schrijfopdracht.
Ik staar naar mijn gezicht, registreer rimpels, een vlekje, een bultje, een weerbarstige wenkbrauwhaar.
Dit werkt niet.
Ik zet mijn bril af, de oneffenheden vervagen, ik zie mijn ogen.
Ik staar, en ineens voel ik zijn blik weer.
En o zijn ogen.
Zijn warme hand.
Zijn stem: ‘You’ve got that faraway look in your eyes again.’
Ik voel me warm worden en blij.