Ze wast mijn gezicht.
Hé je vergeet mijn oren, zeggen mijn lippen.
Ze hoort het niet want er komt geen geluid uit mijn mond.
Waar is mijn stem gebleven?
Moeizaam knipperen mijn oogleden, alsjeblieft kijk: ik ben bij, ik heb dorst.
Ze kijkt niet, ze wast mijn schouders, mijn armen.
Vergeet mijn oksels niet. Zie mijn linker wijsvinger bewegen, ik heb dorst.
Ik staar, mijn ogen klampen zich vast aan haar ogen.
Het ontgaat haar, ze heeft alleen oog voor haar bezige handen.
Zwijgend droogt ze mijn vingers af, een voor een.
Haar smartphone piept, ze pakt hem, leest geconcentreerd, antwoordt meteen.
Ik heb zo’n dorst.