Ze lacht: ‘Ben je daar kind.’

Zuchtend waaiert ze de Libelle voor haar gezicht: ‘Wat is het warm hè.’

Wijst dan naar een geel post-itvelletje op tafel: ‘Dat zijn mijn dikke voeten.’

Ik pak het papiertje, ontcijfer met moeite de hiëroglyfen, lees: ‘veneuze insufficiëntie.’

‘Mam, wat is dat?’

‘Dat zijn mijn voeten.’

‘En nou?’

Haar ogen schieten vuur: ‘Dat weet ik niet! Die dokter stond in de deur en keek naar mijn voeten. Hij kwam niet eens dichterbij! Hij heeft ze niet eens aangeraakt! En toen schreef hij dat briefje en legde het op tafel, hij zei niks en liep zo de deur uit.’

8-6-2018

Verhalen in de categorie Verpleeghuisperikelen zijn, met hun toestemming, gebaseerd op ervaringen van anderen