Steeds vaker brachten bezoekers pannetjes eten mee: ‘Opeten hoor, niet vergeten!’
Soms at ze, vaak vergat ze.
Toen een buurvrouw een maaltje hachee bracht, vroeg de kennis die net binnenkwam: ‘Waarom brengen mensen jou eten? Waarom kook je niet zelf?’
Ze haalde haar schouders op, zweeg.
‘Moet ik ook eten meebrengen?’
Ze schudde haar hoofd.
Toen de kennis een paar weken later weer langs kwam, duwde ze twee diepvriesdozen in haar handen.
‘Hier. Eten. Ik had toch restjes. Maar ik doe dat maar één keer hoor, je kan best zelf koken.’
2-10-2018
Gekozen op 26-10-2018 als een van de vijf leukste, beste of meest opvallende ultrakorte verhalen en gedichten van week 43 op de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte verhalen.
2 thoughts on “Eten”
Een ontroerend verhaal,.
Ook een verhaal over de moeite, het onbegrip van de omgeving om te reageren op verdriet. Heel knap verwoord in slechts weinig woorden, Cora.
Een ontroerend verhaal,.
Ook een verhaal over de moeite, het onbegrip van de omgeving om te reageren op verdriet. Heel knap verwoord in slechts weinig woorden, Cora.
Precies Nel! Rouwen is hard werken maar omgaan met iemand die rouwt valt soms ook niet mee …