De jonge man stelt zich vriendelijk voor, veegt nauwkeurig zijn voeten, drapeert zijn jas op een hangertje, trekt een kraakheldere overall aan. Zorgvuldig stalt hij hamers, beitels, boren en grofvuilzakken uit. Koffie? Alstublieft, met alles graag. Hij roert zijn koffie, legt het lepeltje op het schoteltje, drinkt. ‘Dankuwel mevrouw, hij is lekker.’
Hij vraagt waar het water afgesloten kan worden, opent het luik, vraagt of ik nog water nodig heb, sluit dan de waterkraan. Ik vraag waarom? ‘Alleen maar voor het geval ik een waterbuis raak.’ ‘Is u dat wel eens gebeurd?’ ‘Nee mevrouw, in vijf jaar nog nooit, ik doe het voor de zekerheid, als ik toch een verkeerde leiding raak, moet ik het water direct kunnen afsluiten, begrijpt u.’ Ik begrijp het. Hij pakt hamers, beitels, boren, vuilniszakken, zegt ‘Niet schrikken mevrouw’, stapt in de wc, sluit de deur.
Snerpen. Krijsen. Dreunen. Het huis schudt. Servies rammelt. De klok valt van de muur, mijn laptop van mijn schoot.
Na een eeuwigheid gaat de wc-deur open. Een donkergrijze vuilbestofte zombie draagt zakken vol puin van muur- en vloertegels naar buiten. Hij kijkt intens gelukkig.
