Ik verpak de kaars in kerstpapier, met dennentakje en rode strik.
Op de kaart schrijf ik iets liefs.

Als ik op haar raam tik, wenkt ze: kom maar.

Ze schenkt thee in, presenteert een kaneelbeschuitje dat ik glimlachend opeet.
Tante Marie doet niet aan kerstlekkernijen.
‘Hoe gaat het met u?’
‘Best hoor, weer een paar kwalen erbij maar ach, we leven nog. Kijk eens.’
Ze houdt een kunstig rondgebreide halve sok tussen drie breinaalden omhoog.
‘Sokken voor de buurman, dat spaart hem nieuwe uit, hoeft hij alleen mijn wol te betalen.’
Ze is blij met de kaars.
Pakt haar bril, leest mijn kaart.
‘Dankjewel meisje, wel jammer dat je mijn naam erop hebt geschreven.’
Op mijn vragende blik vervolgt ze: ‘Ik heb ze liever zonder naam, want dan geef ik hem volgend jaar weer door, dat scheelt me kaarten.’

20-12-2018