Tweedejaars leerling psychiatrische verpleegkunde was ik en werkte sinds kort op paviljoen drie, het mannenpaviljoen.
Daar maakte ik kennis met Hans. Hans was schizofreen, hij verbleef hier al jaren.
Karakteristiek was zijn ‘stemmenstand’: dan stond hij stokstijf, zijn bovenlichaam wiegend van voor naar achter, zijn hoofd schuin omhoog, zijn blik nietsziend.
Stond hij zo dan kon je beter niet tegen hem praten, want dan moest hij zijn aandacht verdelen tussen de kakofonie van stemmen in zijn hoofd en jouw stem.
Hij wilde wel naar je luisteren maar de stemmen verboden het hem en bedreigden hem als hij niet naar hen luisterde. Daar was hij niet tegen opgewassen, het maakte hem doodsbang.
Er waren geen medicijnen sterk genoeg om de stemmen te smoren.
Maar soms zwegen de stemmen en dan konden Hans en ik het goed vinden samen.
‘Komt Hans wel eens buiten?’ vroeg ik de hoofdbroeder een keer.
‘Weinig’, zei hij, ‘maar probeer het maar.’
Dus vroeg ik Hans toen zijn stemmen een keer zwegen, of hij wilde wandelen.
Het ontroerde me hoe blij hij reageerde: ‘Graag zuster!’
