Voor Nancy
Nog een half uur.
Nu niet meer kijken hoe laat het is.
Koffie, misgrijpen, volle mok op de grond.
Scherven, hoe cliché.
Radio, zoeken, heel hard mee zingen ‘I need you at midnight.’
Darmen.
Misselijk.
Troost, bakkie troost, voorzichtig vasthouden, kleine slokjes.
De tuin in, telefoon mee, rondkijken, wat raar, al het groen lijkt onkruid.
Naar binnen.
Darmen.
Mail checken, allemaal stom.
Teksten lezen, herlezen, zoveel likes, reacties, geen idee waar ze over gaan.
Droge mond, kuchen.
Water.
Iets schrijven dan, schrijven, hoe doe je dat als vingers beven?
Telefoon.
Telefoon?
Bonkend hart.
Nu al?
Kijken, nee, niet opnemen, meeleven maakt wachten erger.
Nog vijfentwintig minuten.
❤️
❤❤?
Indrukwekkend
Ja. Wachten is erger dan weten. Tenminste, in mijn beleving. Overigens: hier liep het goed af ?
Goed in beeld gebracht Cora, wat wachten op een cruciaal bericht met je kan doen. Wat fijn te lezen, dat het (deze keer) goed afliep!
Dankjewel! Je weet: een mens lijdt dikwijls ‘t meest, door ‘t lijden dat hij vreest, enz ….