Terwijl ik mijn dekbed uitklop, kijk ik hoe het bladeren regent van de bomen. Verderop klinken stemmen. Zachtjes eerst, dan steeds luider. Ratelende woordensalvo’s klinken met boze uithalen: ‘Als die God van u bestaat, moet hij eerst maar eens beter zijn best doen!’ ‘God maakt de mens en de mens moet beter zijn best doen!’ Een deur dreunt in het slot.
Ik klop mijn sprei. Ze lopen langs, horen me, kijken omhoog, slaan af, komen mijn tuinpad op. Ik schud mijn hoofd. Donderwolken glijden over haar gezicht. Ze wisselen een blik, draaien om.
Lopen hoofdschuddend door. Zij met felle stappen, boze schouders. Hij hompelt onhandig een stap achter haar, de tas met tijdschriften over zijn schouder.
Ze kijkt om naar hem, gebiedt: ‘Kom!’ Met een hoofdknik naar de bel van de buren: ‘Jouw beurt.’
Mooi verhaal Cora!
Het zal je beurt maar wezen?
Ja hè, geen ontkomen aan … 🙂