Rammelend op zijn laptop, gebaart hij naar het onderzoeksbed: ‘Gaat u maar lekker op bed zitten.’ Het bed zit niet lekker. ‘Hoe gaat het?’ Ik vertel zijn rug hoe het gaat. Zijn achterhoofd knikt, zijn vingers rammen op de laptop. Hij mompelt iets. ‘Wat zegt u?’ vraag ik zijn rug. ‘Herhalingsrecept doen en maar weer een uvb-kuur?’ Ik knik. ‘Wat zegt u?’ vraagt zijn rug. ‘Dat is goed’ zeg ik.
Zes jaar geleden maakten wij kennis. Hij vroeg geïnteresseerd naar mijn achtergrond, werk, hobby’s. Vertelde over zijn opa, de laatste sigarenmaker in Kampen. Vertelde een mop waar we allebei hartelijk om lachten. Sprak over zijn promotieonderzoek naar een nieuwe aanpak van psoriasis. Gaf uitgebreid antwoord op mijn vragen. Bekeek mijn huid handenwrijvend: ‘Daar gaan we wat aan doen, mevrouw!’ Ik lachte. Opgelucht.
11-12-2019
8 thoughts on “Drie minuten”
Het lijkt erop dat de ervaring die je als arts opdoet onvermijdelijk ten koste moet gaan van sociale vaardigheden. Alsof je steeds meer arts wordt en steeds minder mens. Jammer.
Wat een tegenstelling, ontstaan binnen 6 jaar!
Zou het anders geen doen zijn om het als arts vol te houden?
‘ k Had eerder eens een aardige, meelevende specialist, midden vijftiger. Toen ik afgelopen jaar weer eens naar een specialist moest, wilde ik natuurlijk dezelfde. Die bleek voor onbepaalde tijd afwezig…
De ongeveer even oude arts die ik toen kreeg, was wel aardig,..tegen mijn man?. Mij had hij binnen 2x uitbehandeld.
Ach, dat is ook wat! Ik gun deze vooralsnog het voordeel van de twijfel, misschien had hij zijn dag niet, het blijft mensenwerk, die leukerd van toen zit vast nog wel ergens in hem …
Ja, dit stemt tot nadenken. Misschien is het gewoon het systeem zelf, dat zo’n arts, ooit jong en vol enthousiasme gestart (‘Mijn roeping is mensen beter maken!’), uiteindelijk murw maakt. Protocollen, volle wachtkamers (maximaal tien minuten per patiënt), behandelwijzen en medicijnen die er wel degelijk zijn, maar niet beschikbaar voor deze patiënt (want niet vergoed door de verzekeraar).
Het lijkt me tamelijk frustrerend allemaal en je stipt dat hier feilloos aan.
Reactie van Ellie per mail: ‘Ai ai ai … waar is de arts met belangstelling voor zijn patiënt gebleven? Had het met een reumatoloog die ik er op aangesproken heb, maar helaas, de man was zo arrogant te zeggen dat hij de arts was en bepaalde.
Het lijkt erop dat de ervaring die je als arts opdoet onvermijdelijk ten koste moet gaan van sociale vaardigheden. Alsof je steeds meer arts wordt en steeds minder mens. Jammer.
Alsof dat niet anders kan. Jammer hoor
Wat een tegenstelling, ontstaan binnen 6 jaar!
Zou het anders geen doen zijn om het als arts vol te houden?
‘ k Had eerder eens een aardige, meelevende specialist, midden vijftiger. Toen ik afgelopen jaar weer eens naar een specialist moest, wilde ik natuurlijk dezelfde. Die bleek voor onbepaalde tijd afwezig…
De ongeveer even oude arts die ik toen kreeg, was wel aardig,..tegen mijn man?. Mij had hij binnen 2x uitbehandeld.
Ach, dat is ook wat! Ik gun deze vooralsnog het voordeel van de twijfel, misschien had hij zijn dag niet, het blijft mensenwerk, die leukerd van toen zit vast nog wel ergens in hem …
Ja, dit stemt tot nadenken. Misschien is het gewoon het systeem zelf, dat zo’n arts, ooit jong en vol enthousiasme gestart (‘Mijn roeping is mensen beter maken!’), uiteindelijk murw maakt. Protocollen, volle wachtkamers (maximaal tien minuten per patiënt), behandelwijzen en medicijnen die er wel degelijk zijn, maar niet beschikbaar voor deze patiënt (want niet vergoed door de verzekeraar).
Het lijkt me tamelijk frustrerend allemaal en je stipt dat hier feilloos aan.
Precies, Monique, dank voor deze reactie, je noemt een aantal factoren die zeker ook een rol spelen. Het is niet alleen: wat een hark…
Reactie van Ellie per mail: ‘Ai ai ai … waar is de arts met belangstelling voor zijn patiënt gebleven? Had het met een reumatoloog die ik er op aangesproken heb, maar helaas, de man was zo arrogant te zeggen dat hij de arts was en bepaalde.
Oh …, dat is ongehoord!