Narcis

Dagelijks gingen we lunchwandelen, even uit de bedompte atmosfeer en het continue stemmengeruis om ons heen.
Terwijl we stevig doorstapten vertelde ze over haar pijnen, de streken van haar ex, haar moeilijke oudste.
Ik luisterde.
Onlangs onderbrak ik haar, vertelde over de diagnose, behandelingen, mijn schrik.
‘O, wat erg’ stamelde ze.
Zwijgend liepen we terug naar kantoor.
Toen ik de dag erna vroeg of ze mee ging, weifelde ze, besloot toen: ‘Oké, ik moet toch nog narcissen halen. Maar het is wel de laatste keer.’
‘Hoezo?’
‘Ik kan jouw ellende er niet bij hebben, ik heb zelf al te veel.’

 

Gekozen op 21-2-2020 als een van de vijf ultrakorte verhalen van week 8 die opvielen in de Facebookgroep Schrijven Magazine Ultrakorte verhalen vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid.

6 thoughts on “Narcis

  1. Wat een vondst, dit verhaal narcis te noemen! Hoe anders dan door narcisme kan iemand zo harteloos zijn!
    Mijn complimenten Cora, dat je ook hier weer een mooie vorm aan hebt weten te geven!

    • Dank Hannie!Elders kwamen er veel en veel verschillende reacties op dit verhaal, variërend van lomp tot eerlijk. Ik ben er nog niet uit, er zitten vele kanten aan dit verhaal (begreep ik ook van degene die het me vertelde)

Leave a Reply

Your email address will not be published.

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.