Dat je sleutel kwijt, dat je bang buiten
dat binnen de mattenklopper wacht
dat ook zonder rups die buxushaag was
afgestorven, dat je die verdwenen
foto’s allang verstopt had in de doka
van je hart, dat bloed op een witte broek
en hoongelach en priemende vingers;
jij slome duikelaar met rare vragen
moeilijkdoener met hoezo waarom, praat
mee, echt waar en ach en wee, het komt goed
en jaarlijks twee knuffels zijn er in
twintig jaar toch veertig
dat de sleutel toch, dat je opnieuw
en dat de sleutelbaard breekt en
onbereikbaar in het slot achterblijft
dat je staart naar wat rest, weet wat
je bent vergeten, die baard is al zo lang
dood dat het prikzoengevoel is weggesleten
Dat het tijd is om te scheren?. Weer een mooie, triest en lief en alles …
?? dankjewel ❤
Ja, dat je voor de dichte deur staat.Het is een treurig mooi gedichtl. LiefsAaltje.
?dankjewel Aaltje, maar gelukkig slijt het ❤
Heel mooi, Cora.
Dank Remke ?❤
Ontroerend, ook dat je toch nog steeds nieuwe, en zulke bijzondere, woorden vindt voor oude pijn!
Dank, dat verrast mij ook vaak ?❤
Wat knap omschreven,dikke 10 van mij, lieve groet
Wat leuk, Corry, dankjewel ?
Ontroerend, mooi, lief en ook verdrietig of treurig, welk woord het moet zijn doet er even niet toe, het is van alles wat, maar het gevoel, de herinnering is prachtig weergegeven ❤️
Dank, Ellie, ja, het is een mix van veel en verschillend!
Dat het is wat het is
En was wat het was
En dat is het dan
Mooi droevig.
Prachtig, Vivian! Dat is het precies, c’est la vie, ?