Twee vrouwen: hé jij hier

een monoloog uit twee monden

meandert door de coupé, als de een zwijgt

en hijgt naar adem, vervolgt de ander:

een moeder zo dement als een deur, een zoon wil

niet deugen en altijd maar klagen dat ik nooit

kom en altijd maar schelden dat ik zo zeur

zinnen klieven de lucht, woorden

kleven aan oren, mensen krimpen ineen

halte marconiplein pakken ze tassen

nemen afscheid: fijn je te spreken

metrodeuren zoeven achter hen dicht

de lucht is leeg en licht

iemand zucht iemand grinnikt.

Oktober 2016