(Met een knipoog naar J en G!)

Drie jaar na een uiterst pijnlijke wortelpuntoperatie aan een kies, breekt die alsnog.

Dus lig ik weer, hoofd zuidwaarts, bij dezelfde kaakchirurg, nu voor verwijdering van alle kies- en wortelresten.

‘Wat zonde’ zegt de assistente, kijkend naar de foto.

Dat vind ik ook.

Maar de kaakchirurg niet: ‘U heeft toch maar mooi drie jaar plezier gehad van die ingreep.’

Nogal kort, vind ik. 

Hij niet: ‘Mevrouw, natuurlijk verzwakt een kies door zo’n behandeling en dan breekt hij sneller.’

Verbijsterd schiet ik overeind: ‘Wat? Natúúrlijk? Dus door die behandeling toen is hij nu gebroken?’

‘Ja, maar die wortelpunt ziet er nog steeds perfect uit.’

Dat klopt, blijkt in de daaropvolgende luidruchtige adembenemende sessie wroeten, boren, rukken en trekken.

‘Mevrouw, de kiesresten zijn ‘bros and brittle’ maar de wortels en wortelpunten zitten muurvast.’

Na afloop kom ik even bij bij de assistente.

We fantaseren over een extra setje tanden en kiezen.

Hoe handig zou het zijn als er, net als rond je zevende jaar, rond je vijftigste gewoon weer een vers setje doorkomt? 
Loopt oma wel een tijdje, solidair met kleinzoon, met een fietsenrekje.

Hij in afwachting van grote mensentanden, zij van oude mensentanden.

Maar dat is vast minder pijnlijk dan dit soort ingrepen.

23-7-14