Een gouwe ouwe:

Een paar jaar geleden logeert Louk een nachtje bij oma.

Na het avondeten kondigt hij aan: ‘Oma, Noukie bad.’

Zo gezegd zo gedaan.

Hij geniet volop van het waterfestijn, plonst zo hard dat oma al snel mee kan doen aan een wet-T-shirt-contest en probeert met z’n mond het straaltje water te vangen dat ik boven hem uitgiet.

Zelfs als het bad inmiddels weer leeg is, blijft hij schaterend op zijn knietjes heen en weer schuiven.

Op mijn ‘Louk kom je er uit?’ volgt een gebiedend ‘Niet!’

Goed hoor.

Dan gebeurt het: zittend naast het bad zie ik een grote dikke zwarte spin uit de afvoer het lege bad inkruipen…

Natuurlijk weet ik dat spinnen onmisbaar zijn als insectenverdelgers.

Maar oh griezel, laat ze hun werkterrein buiten zoeken en niet in mijn huis…

Ik overweeg wie er het eerst het bad uit moet: Louk of de spin.

Louk is daar helemaal niet mee bezig.

Zonder angst en zeer geboeid door de onverwachte indringer, wil hij hem van dichtbij onderzoeken. Maar steeds ontsnapt de spin aan zijn grage grijpvingertjes.

Als ik het niet zo eng vond, zou het een grappig schouwspel zijn: zo’n op en neer spurtende zwarte vlek in een wit bad.

Omdat Louk zo heerlijk koelbloedig reageert, besluit ik dat de spin als eerste het bad uit gaat.

Mijn arachnofobie bedwingend overweldig ik het monster met een washandje.

Net iets te stevig, hij overleeft het niet.

‘Spin weg’ constateert Louk laconiek en stapt het bad uit.

21-4-2016