September 1980 is het als ik, provinciaaltje, volslagen in paniek midden in Rotterdam sta en om me heen kijk.

Waar ben ik in godsnaam?

 

Ik ga de avondopleiding MBO Sociale Dienstverlening volgen.

Omdat ik overal verdwaal en route aanwijzingen meestal verkeerd begrijp, hebben we deze reis vooraf geoefend:

Hoe werkt een strippenkaart, het metrosysteem, waar moet ik overstappen, wat is de kortste weg van metrostation Maashaven naar het Ericaplein waar ik moet zijn.

Ik snap het, schrijf alles op, prent het in mijn hoofd: dit gaat lukken.

 

De eerste avond gaat het al fout.

Ik stap uit op metrostation Maashaven.

Dat denk ik, maar als ik om me heen kijk, herken ik niets.

Ik loop het station uit, kijk weer rond: alles oogt volslagen onbekend.

Zenuwachtig vraag ik iemand waar ik ben en begrijp dan dat ik een halte te laat ben uitgestapt: dit is Zuidplein.

 

Stemmen in me roepen: zie je wel, het gaat nu al fout, dit is niks voor jou, je ouders hadden gelijk, zorg voor je man en kinderen en het huishouden, doorleren is nergens voor nodig. Ga maar gauw terug.

Maar voor ik me om kan draaien, klinkt er een andere, volstrekt nieuwe stem in me.

Hij neemt de regie, bedwingt de paniek en bedenkt: de metro een halte terug nemen duurt te lang, je gaat lopen.

Ik vraag de weg naar de school, loop een paar keer fout maar vraag opnieuw de weg en loop door.

 

Een half uur te laat beland ik, excuses stotterend, bezweet en rood van schaamte en verlegenheid, in het klaslokaal waar de les natuurlijk al lang begonnen is.

Ik ga achterin zitten, kalmeer langzaam, kijk om me heen.

Vriendelijke gezichten, een knipoog, ik vang een paar woorden op van de docent, ga recht zitten en begin te luisteren.

Tot mijn verbazing en opluchting begrijp ik wat er gezegd wordt.

 

Die avond gaat er een nieuwe wereld voor me open. 

Ik leer zelf nadenken, voelen, praten, verbanden leggen, samen werken.

Ik groei.

Hij had gelijk, de rots in de branding thuis die al een paar jaar riep dat er veel meer in mij zat dan eruit kwam.

In de jaren daarna word ik een van de eerste moeders in mijn familie die buitenshuis werkt en daarnaast studeert en daar intens van geniet.

Het maakt me een leuker levendiger mens, moeder en echtgenote.

De weerstand van het traditionele nest waar ik uit kom, houdt lang aan.

Maar gelukkig ontmoet ik nieuwe mensen, die me begrijpen, stimuleren en velen die hetzelfde, toen voor veel vrouwen nog eenzame, pad volgen.

 

Dat ik toen op Zuidplein niet haastje-repje terug dook in mijn veilige hol maar een onbekend nieuw pad insloeg, dat is een van de beste en belangrijkste keuzes die ik ooit maakte.

 

 

23-12-2015