‘U heeft een corona gerelateerde opinie-allergie’ zei de huisarts en verwees me naar een opruimcoach.

Die was blij: niet eerder zag ze een hoofd waar zoveel meningen uitpuilden.

Vijf sessies zouden volstaan, zei ze.

We begonnen met het bevrijden van alle meningen en stalden ze uit in mijn huiskamer.

Ze waren met zovelen, dat ze boekenkasten aan het zicht onttrokken, de ramen verduisterden en voor muziek, grapjes en een goed gesprek was geen plaats meer.

Luidruchtig mengden ze zich in alle dagelijkse dingen.

Confronterend was het om te zien dat ik werkelijk óveral iets van vond: van bloemkool en verwarmingsmonteurs, van de Belastingdienst en de huizenmarkt, van Mark Rutte en Marieke Lucas Rijneveld, van de salarissen in de zorg en ontbossing, van mondkapjes en de avondklok, van veeteelt en Europa.

Maar de opruimcoach greep in, streng zei ze dat ik moest kiezen: drie meningen mocht ik houden.

En, voegde ze er aan toe, met die drie moest ik het doen dus ik kon maar beter voor drie positieve constructieve meningen kiezen want dat voorkwam het hunkeren naar andere meningen.

Kiezen was zwaar, nachten lag ik wakker en weifelde, woog alle meningen tegenover elkaar af.

Sommige gingen al een leven lang mee of waren maatschappelijk uiterst urgent.

Maar een lichter leven is ook wat waard.

Zuchtend hakte ik uiteindelijk de knoop door en koos er drie.

Meteen voelde ik me lichter, wat een opluchting!

Alle afgewezen meningen verbrandden we ritueel in de achtertuin onder het zingen van blije mantra’s.

Eind goed al goed.

Alleen ga ik morgen niet stemmen.

Geen enkel partijprogramma heeft het over de intrinsieke goedheid van de mens, de eeuwigheidswaarde van Leonard Cohen en het belang van amandelmarsepein.

16-3-2021