Op een dag was Angst zoek. Lang huisde hij in het gootsteenkastje, voor het grijpen als ik de afwas deed.

 

Nu ligt er enkel nog een afwasborstel die zijn beste tijd heeft gehad.

Ik denk na, wanneer zag ik hem voor het laatst, waar is hij gebleven?

Heeft hij een ander onderkomen gevonden?

 

Nieuwsgierig ga ik het huis door.

In een klerenkast ontdek ik wat angstrafels tussen een paar klerenhangers met kleren in een te kleine maat.

Op zolder zie ik een blik met een restje bruine jaren zeventigverf en wat opgedroogde angstklodders.

Op de vliering vind ik wat angststofjes op bejaarde Märklin locomotieven en een restje in de zakken van een versleten bodywarmer. Muf ruiken ze.

Op het wasmiddelenbakje van de wasmachine kleven wat aangekoekte angstdruppels. Ze stinken.

 

Ik neem alle restjes mee naar beneden en zoek verder.

Bij het bladeren in filosofieboeken dwarrelen wat terminale angstflinters de lucht in. Ik nies.

In de schuur zie ik wat zieltogende angstflarden op gebroken hengels, op een bejaard nummerbord en op een roestige tank campinggas. Ik veeg ze op en speur verder, wellicht is Angst meegegaan met de tijd en heeft zich online genesteld?

Vele sites bezoek ik, bekijk nieuwsrubrieken en ziekenhuisseries, luister eindeloos naar referaten van deskundigen.

Zie veel woede, venijn en achterdocht maar herken mijn eigen ouwe Angst daar niet in.

 

Tussendoor haal ik herinneringen op aan hem: spraakzaam was hij en zelfverzekerd. En wat dovig.

Echt aardig vond ik hem niet maar hij huisde nou eenmaal in het gootsteenkastje en liet zich daar niet uit verjagen.

Ik raakte aan hem gewend, soms nodigde ik hem uit en dronken we muntthee aan de grote tafel en bespraken het leven.

Eens waren we het niet vaak en als ik begon over zijn rivaal Realiteit grijnsde hij en  verdween weer in dat gootsteenkastje. Dat nu leeg is.

 

De zon schijnt.

Ik spreid alle restjes Angst uit op tafel, het is te weinig om thee mee te drinken.

Als ik zucht, dwarrelen ze op en zweven weg op een zonnestraal.

 

21-4-2021