Het is een warme lentedag, ik loop in het polderbos.

Een kleine gekreukelde oude man komt aanfietsen.

Ik ben al oma maar hij zou mijn opa kunnen zijn.

Onhandig stapt hij af en zet zijn fiets tegen een boom.

Begint dan zijn fietsbroek naar beneden te trekken, wankelt, valt om, sjort liggend op zijn linkerkant verder aan de pijpen tot die vastgedraaid zitten om zijn enkels.

‘Heeft u hulp nodig?’ vraag ik.  

‘Die regenbroek moet uit, die moest ik aan van mijn vrouw, reuma weet u wel, maar hij is veel te warm.’

Machteloos trekken zijn vergroeide handen aan de onwillige broekspijpen.

Ik hurk voor hem, draai voorzichtig de broekspijpen los maar krijg ze niet over zijn schoenen en kijk om me heen.

Een man die zijn hond uitlaat, houdt zijn pas in en vraagt of hij iets kan doen.

De oude man wijst naar zijn enkels en hijgt: ‘Uit, uit.’

De hondenbezitter hurkt naast me en trekt de verknoopte veters los van de schoenen van de oude man, samen trekken we de regenbroek uit, de schoenen weer aan en hijsen tussen ons in een senior omhoog in een strak zwart wielrennersbroekje.

Hij bedankt ons vriendelijk, wankelt naar zijn fiets en frommelt zijn regenbroek in een fietstas.

‘Redt u het zo? Moet u nog ver?’  vraag ik.

‘Dank u wel mevrouw, ik red het best, ik heb maar vijfentwintig kilometer gedaan vanmorgen, had u me vroeger moeten zien, toen fietste ik zo honderdvijftig kilometer op een dag. De vorige keer belden ze hier een ambulance maar dat was helemaal niet nodig, ik woon maar vijf minuten hiervandaan.’

Hij klimt op zijn fiets en rijdt slingerend weg.

Twijfelend kijk ik hem na, de vorige keer???

De man met de hond schudt zijn hoofd, grinnikt en zegt: ‘Daar gaat ons voorland, mevrouw.’

6-6-2021