Een station een bus vanaf een bank achterin zie

ik je instappen peilend kijk je rond tot onze ogen

elkaar vinden zich verbaasd verliezen in elkaar.

Wat is dit? Ik ken je maar wie ben je?

Dat moment begraaft zich in ons leven, delven

we op als het ondersneeuwt in volle agenda’s.

Vragen dan weer wat zag je wat dacht je. Jij had de ogen

van Elvis je zag meer dan ik wilde ik smolt onder je blik.

Jij leek op die actrice uit Love Story maar dan veel mooier je kijken

en zwijgen fascineerde me en hoe je mijn bravoure negeerde.

Gaandeweg taant de magie van dat moment, we accepteren

het gelaten. Tot nu, in een café bij hetzelfde station, we drinken

niet meer op toen maar op vandaag, zoenen boven schuimend

bier verrukkelijke zoenen tot de ober ons vriendelijk vraagt

geen aanstoot te geven, blozend deinzen we uiteen kijken

elkaar aan knipogen weten: dit is ons nieuwe magische moment.

2016

Gedicht uit de cursus Poëzie online, naar aanleiding van de les over Wislawa Szymborska