De geur van suddervlees, appelmoes, aardappels en spruitjes zweeft door het huis.

Alles pruttelt, suddert of koelt af.

Boven de pannen peins ik, ga na of ik alles heb voor het kerstdiner.

Ik blijf het gevoel houden dat er iets ontbreekt, maar wat?

Ik kom er niet op.

Jas, tas, portemonnee.

Een uur voor sluitingstijd is de supermarkt bijna leeg, zowel de gangen als de schappen.

Iedereen heeft zijn kerstboodschappen natuurlijk al lang binnen.

Ik drentel, kijk rond, tot mijn benen koers zetten naar de diepvrieskasten.

Daar besef ik wat ik zoek: Viennetta!

Helaas, ook dat schap is leeg.

Jammer.

Dan maar stracciatella-ijs.

 

De kerstgasten genieten van suddervlees, appelmoes, spruitjespuree.

Nog ruimte voor een dessert?

Ja, dat willen ze wel.

Ik vertel over mijn impulsieve gang naar de supermarkt gisteren en dat ik pas voor het ijsvak besefte wat ik zocht: Viennetta.

Zoon grinnikt: ‘Ja, dat had je vroeger ook altijd met kerst, lekker was dat.’

Echt?

Ik graaf in mijn herinnering tot ik het weer weet: in de jaren tachtig was kerst geen kerst zonder Viennetta.

Maar dat is veertig jaar geleden!

Daarna zijn er vele kerstdiners met andere desserts geëindigd.

Hoe kan het dat ik nu ineens weer beslist Viennetta moest hebben?

 

En dan hebben we het over marketing en over rechtstreekse en subliminale reclameboodschappen die zich in je onderbewustzijn vastzetten.

Zoon zoekt het op: Ola produceert nog steeds Viennetta en de verkoopcijfers blijven al tientallen jaren onverminderd torenhoog.

Zo hoog dat reclame niet meer nodig is want de reclame uit de jaren tachtig (van het aansnijden van een Viennetta en het geluid van het kraken van het chocoladelaagje, dat overigens bestond uit niet meer dan cacaofantasie) heeft zich, kennelijk voorgoed,  vastgezet in het onderbewustzijn van vele generaties veertigplussers.

En daarom staan oudere vrouwen op de dag voor kerst voor lege ijsvakken te hunkeren naar uitverkochte Viennetta’s.

 

Het stracciatella-ijs was best lekker.

Maar toch …

 

 

28-12-2021