1

Hoe je uit de trein stapt, weifelend

rondkijkt tot je me ziet. Ogen glijden

over lijven. Vraagfronsen en verrasrimpels

vechten om voorrang, gevolgd door

voorzichtige glimlachjes. Een woordloos

stilleven tot blijheid doorbreekt

armen openen voeten rennen

2

Hoe we zinnen beginnen, dan zwijgen

op weg naar het strand waar we wuiven

naar de wolken, wiegen als witte poppen

in de wind tot we slap van het lachen

in het zand rollen, een zandkasteel boetseren

van oude beelden en een kluis bouwen

voor deze koesterdag.

We wachten de vloed niet af.

Gaan is beter dan blijven.

3-3-2022