De verloskundige aait haar: ‘Lekker met papa en mama mee, meiske.’
Hoe stap je met een rits hechtingen en een bultige draagzak voor je borst, in een auto?
Onderweg repeteer je: zeven voedingen, buikligging, luiers in kookwas, voorzichtig met veiligheidsspelden, van huilen groeien haar longen, dagelijks in bad.
Thuis zet je man koffie.
Jij wurmt haar uit de draagzak, legt haar in het wiegje.
Ze slaapt diep.
Is dat goed?
Je controleert haar ademhaling, haar temperatuur.
Neemt haar weer in je armen.
Bekijkt haar intens.
Ze wordt wakker, gaapt, kijkt je ernstig aan.
Ook voor haar is alles nieuw.
6-4-2022
Inzending voor de Schrijven Online ultrakorte verhalen schrijfwedstrijd met als thema ‘nieuw begin’
6 thoughts on “Nieuw begin”
Zo herkenbaar, ik kwam na een week thuis uit het ziekenhuis met Kathy en dan sta je, maar is goed gekomen hoor😉
Herkenbaar voor alle (vooral, denk ik) moeders, waarschijnlijk.
Zelf nooit gebaard, alleen met mijn hart, maar wel de onzekerheid van mijn zusje meegemaakt nadat ze haar eerste meisje had gekregen. Wij pasten een kleine week op haar (ivm vakantie) toen ze nog heel klein was. Mijn zusje had ons ingeprent hoeveel ze moest of mocht drinken, maar wij merkten dat ze wel wat meer wilde. Toen mijn zusje een keer belde om te vragen hoe het ging, zei ik dat we wel iets meer melk gaven omdat ze daar om vroeg. ‘Nee!’ zei ze geschokt. Ik schrok zo van haar reactie dat ik meteen zei: ‘Nee joh, natuurlijk niet.’
Pas jaren later, na nog twee kinderen, heb ik het verteld. Gelachen natuurlijk!
O ja, precies dat 😊, zo’n verlammende onzekerheid waardoor je niet je eigen gezonde verstand gebruikt maar bijna klakkeloos regels van bijvoorbeeld consultatiebureaus volgt. En dat je pas later, of bij volgende kinderen, snapt dat je beter je eigen gevoel en verstand kunt volgen. Oudsten zijn niet te benijden, broddellapjes 🤣
Zo herkenbaar, ik kwam na een week thuis uit het ziekenhuis met Kathy en dan sta je, maar is goed gekomen hoor😉
Ja hè, die onzekerheid van ‘hoe moet dit in ‘s hemelsnaam. En dan weet je nog niet dat het goed komt 😉❤️
Herkenbaar voor alle (vooral, denk ik) moeders, waarschijnlijk.
Zelf nooit gebaard, alleen met mijn hart, maar wel de onzekerheid van mijn zusje meegemaakt nadat ze haar eerste meisje had gekregen. Wij pasten een kleine week op haar (ivm vakantie) toen ze nog heel klein was. Mijn zusje had ons ingeprent hoeveel ze moest of mocht drinken, maar wij merkten dat ze wel wat meer wilde. Toen mijn zusje een keer belde om te vragen hoe het ging, zei ik dat we wel iets meer melk gaven omdat ze daar om vroeg. ‘Nee!’ zei ze geschokt. Ik schrok zo van haar reactie dat ik meteen zei: ‘Nee joh, natuurlijk niet.’
Pas jaren later, na nog twee kinderen, heb ik het verteld. Gelachen natuurlijk!
O ja, precies dat 😊, zo’n verlammende onzekerheid waardoor je niet je eigen gezonde verstand gebruikt maar bijna klakkeloos regels van bijvoorbeeld consultatiebureaus volgt. En dat je pas later, of bij volgende kinderen, snapt dat je beter je eigen gevoel en verstand kunt volgen. Oudsten zijn niet te benijden, broddellapjes 🤣
Ja, arme oudsten 🤣
🤪🤣