Met grote zekere halen snoeit hij lucht in de struiken, licht in de heg, de klimhortensia leeft op onder zijn handen.

Thee drinkt hij niet meer bij zijn adresjes, onze thee is ‘niet goed’, hij trekt een vies gezicht.

Mijn koffie met rietsuiker, hoog opgeklopte melk en amandelkoek, vindt hij gelukkig lekker.

Hakkelend oefent hij de woorden die hij leert op taalles: ‘dankowel’, ‘goed hier’, Syrië niet goed.’

Hij fronst, herhaalt: ‘Niet goed Syrië.’

Hij wijst naar zijn linkerwang: ‘Syrië bom niet goed.’

Aarzelend stopt hij, denkt na, er klopt iets niet.

Hij wijst van zijn wang naar de berk: ‘niet bom, bom’, houdt dan machteloos zijn handen omhoog: ‘bom niet bom.’

Ik wijs naar de berk, rek de o uit: ‘bóóóóóm.’

En wijzend naar zijn wang: ‘bòm.’

Opgelucht knikt hij, dat is het, en met een handgebaar: ‘Moeilijk.’

Met handen en voeten vertelt hij over de bom die zijn broer het leven kostte en hem ernstig verwondde.

Zijn gezicht lag open, drie dagen kon hij niet eten.

Hij speelt met zijn linkeroor: ‘Doet niks.’

‘Nu ik hier, ‘papa mama Syrië.’

Hij pakt zijn smartphone, wijst hoe hij videobelt met ze, ‘mama zegt ik hard werken hier.’

Hij wijst naar de berk: ‘In Syrië ik vijf-tig bom.’

Hij brengt zijn duim en wijsvinger bijna bij elkaar, kijkt me vragend aan: ‘bom?’

Ik probeer: ‘Olijfbomen?’

Goed gegokt: ‘Vijf-tig olijf-bom.’

Zijn gezicht wordt zacht, ‘Ik schapen, drie-hon-derd schapen, Syrië goed, ik terug.’

Hij zucht verzaligd.

Het lange litteken tussen zijn oor en zijn kin licht op in de Hollandse zomerzon.

12-8-2022