Ik hou van prille opa’s. Mannen die, eindelijk uit het

arbeidsproces, onwennig hun benen heffen als er

wordt gestofzuigd rond hun stoel. Die als ontheemde

daklozen zoekend zwerven door supermarkten. Die met

onzekere bewegingen, hun vragende  ogen op het

recept gericht, hun eerste pasta bolognese koken.

Op een dag krijgen ze een pakje in hun onhandige

armen gelegd. Bijna bang openen ze de omslagdoek

en zien neusje mondje gebalde knuistjes donkere ogen

die hen strak aanstaren. Diep in hen rommelt iets, een dood

gewaande vulkaan begint te borrelen, een hoekige glimlach

plooit hun stroeve kaken, kreetjes stromen uit hun mond

‘poele poele poele’, hun handen vormen zich tot

koesterende kommen, een onbekende tederheid

verspreidt zich over hun uitgebluste wezen.

Verrukt wijden ze zich wekelijks aan dit kleine leven,

spelen en zingen ermee, nemen het op de arm, wijzen

naar het vergeelde fotootje op het dressoir van een

jongetje met pet en pofbroekje ‘kijk, opa is net als jij.‘

15-7-2016