Ze is terug, zie ik als ik courgettes en uien snij voor de soep.

Dus is het eind oktober.

Rechtlijnig en doelgericht bouwt ze weer haar web in de linkerhoek van het keukenkozijn.

Ik roer in de pan en kijk toe hoe ze lijnen weeft voor het raam, hoeken construeert tot een imponerend staaltje bouwkunst ontstaat dat stormwind en najaarsbuien glansrijk zal doorstaan.

De dagen daarna kijk ik regelmatig toe hoe het bouwwerk stofjes vangt, bladrestjes, ik zie maar weinig levende have.

Kan ze hier van leven?

Soms, als ik aan kom lopen, haast ze zich weg, alsof ze me ontvlucht en zo ontdek ik dat ze een schuilplaats heeft in het ventilatierooster boven het raam.

Slaapt ze daar?

De weken gaan voorbij, we raken gewend aan elkaar, ze rent niet meer meteen weg als ik dichterbij kom.

Bijna jammer dat het einde nadert, maar het is onvermijdelijk: straks is het keukenraam zo vettig vuil dat het licht moeite heeft de keuken in te komen.

Ergens in december zet ik het eindspel in gang: ik wacht tot ze even weg is, dan verruïneer ik haar kunstwerk in een walm van spiritus.

Na het zemen glanst het raam en zet de keuken in een leeg licht.

Ik wacht niet tot ze terug komt en ziet dat het D-day is en ik weer heb gewonnen.

Hoewel, winnen?

Ze laat zich gewoon niet meer zien.

Tot volgend jaar.

24-10-2022