‘Denk aan uw bagage’ maant de stem uit de

intercom. Ik pak mijn rugzak, stap uit, kijk verloren

rond. Luister naar het fluisteren van het kind dat

niet mocht huilen. Weer ben ik de weg kwijt, muurbloempje

in bluejeans, verlegen fantast begraven onder

de ballast van een bitter mensbeeld.

Adem in adem uit. Ik word de oester die

parels maakt van problemen, de geliefde

aandachtmakelaar, de woordengoochelaar die met

zachte hand zelfspot oprakelt en binnenpretjes.

Die na elke ontmoeting met de dood, beter weet

hoe te leven. Wegen, zijwegen, omwegen, links laat liggen.

Ik laat mijn rugzak los. Water wil ik

zijn, me voegen naar de vorm van

vandaag, donderend in dieptes storten, pijnlijke

pieken afslijten, murmelen in geroezemoes, kabbelen

langs nonsens. Gaandeweg verzacht ik al wat

scherp is. Stroom dwaas en doelloos uit in een oceaan.

Dichtopdracht naar aanleiding van de les over J.W. Anker in de Cursus Poëzie online, 

1-3-2020