In de tweede ronde van onze recente dichtsessie schreven Aaltje en ik een gedicht waarin we deze vijf, willekeurig gekozen woorden, verwerkten:

Niemand, Kinderen, Ruziën, Eigen, Armen

 

Zo komen ze terug in Aaltjes gedicht:

 

in eigen armen houden we

de kinderen beschermend tegen

onze borst geklemd.

laat de wereld maar

ruziën, oorlogje spelen, elkaar

betwisten. als ze maar weten dat

niemand, behalve de dood

aan wreedheid van geweld ontkomt.

door trauma’s zullen ze verstomd

staan dat een mensenleven

eeuwen kan duren, kan wegen.

 

Ik verwerkte de woorden zo:

 

Niemand

 

Zie ik onbekende kinderen ruziën op straat, dan

roep ik: ‘doeslief’ en, goedkeurend gadegeslagen

door omstanders, vertel ik sprookjes over

wereldvrede en deel soms zelfs ijsjes uit

 

Vermanen bewaar ik voor mijn eigen

kroost, net als donderpreken, knijpen in

armen, kletsende oorvijgen en treitertirades.

Niemand grijpt in, nooit gaat de bel

 

 

29-4-2023