Als hij is uitgerust, pak ik zijn jas, help hem met aantrekken.

‘Kom, even een ommetje, halen we gelijk je medicijnen op.’

Altijd voegde hij zich naar mijn tempo, nu hou ik mijn passen in, zo schuifelen we de honderd meter naar de apotheek.

Binnen kijk ik bezorgd rond, het is druk, dat houdt hij niet vol, toch trek ik een nummer want zijn pijnmedicatie is bijna op.

We gaan zitten en wachten.

Hij bladert door folders die middelen aanprijzen tegen voetschimmel, zonnebrand, verkoudheid.

Ik zou er wat voor geven als we daar voor hier waren.

Als we aan de beurt zijn, zoekt hij steun bij de balie, hijgt zijn naam en geboortedatum en: ‘herhaalmedicatie.’

Een ons onbekende assistente, groot en stuurs, kijkt op de klok, schudt haar hoofd, zegt streng: ’U bent te vroeg, herhaalmedicatie verstrekken we pas na drie uur en het is nog maar kwart voor drie.’

Ze wendt zich van ons af, kijkt de zaak rond: ‘Wie volgt?’

Hij krimpt in elkaar als een geslagen hond, sjokt zwijgend naar de deur.

Ik sta stil, woede vlamt op in me, machteloos kijk ik rond.

De assistente die we al jaren kennen, vangt mijn blik, onderbreekt het gesprek met haar klant en komt naar me toe: ‘Hoe gaat het?’

Ik vertel dat we zijn morfine niet mee krijgen omdat we een kwartier te vroeg zijn.

Ze schrikt zichtbaar, haast zich naar de kast met herhaalmedicatie, zoekt en komt terug met onze medicatie.

Met een rood hoofd reikt ze me de doos aan en stamelt: ‘Sorry sorry, natuurlijk geldt die regel niet voor u in deze situatie, ik vind dit zo erg, dit had nooit mogen gebeuren. Excuses!’

17-5-2023