dichter en dichterbij
Zoemen is zingen.
Wegrennen is samen spelen.
Stemmen begrijpt hij, woorden niet.
Strelen stemmen dan ontspant hij, lachen ze dan glimlacht hij, schreeuwen ze dan schrikt hij en krimpt ineen.
Schaterhikkend regisseert hij plonsorgiën in bad.
Afdrogen is knuffelen.
Hij giechelt als ik zijn tenen droog, plant kusjes op mijn kruin en mijn ziel als ik gehurkt hem zijn sokken aantrek.
Spelend in de zon ziet hij zijn schaduw.
Verrukt klapt hij in zijn handen, danst op de muur: ‘Zie Louk!’
Gisteren of morgen kent hij niet.
Hij danst in de zon en zwaait naar zijn schaduw.
28-2-2018
Ontroerend..
Dankjewel Ellie, dat was het dansen in de zon en dat is Louk inderdaad
Ik pink even een traantje Cora. Door al jouw verhalen over Louk is het alsof ik hem ken. Dank daarvoor.
Dankjewel Corry!
Schaterhikken en kusjes op je kruin en op je ziel. Ik omarm ze en wil ze bij me houden.
Doen Mechtilde, wat wil een mens nog meer?