voor Stefanie

Speurend loop ik langs de waterlijn

sta stil, plant mijn voeten behoedzaam in

het zand, onbeweeglijk als een vogelvrouw,

haren waaiend in de wind, staar ik naar

de geul waar aflopend tij stuit op de branding.

Gedachteloos wacht ik op de impasse

waarin wat was en wat komt

elkaar raken

even vredig samenvallen.

Dan keert het tij

de korte eeuwigheid

is weer voorbij

28-3-2017