Wekenlang is het, zelfs voor Spaanse begrippen, bloedverziekend heet en droog geweest.

Het lijkt saai: elke dag een strak blauwe lucht, maar ik kan er geen genoeg van krijgen.

Vandaag trekt de lucht Hollands dicht: een voorproefje, morgen gaan we weer naar huis.

Na een heerlijke vakantie in het vertrouwde appartement in Cala Salions, uitkijkend op en genietend van de zee.

Een paar weken vol van zon, zee, strand, musea, shoppen.

En lezen, stapels boeken hebben we verslonden.

 

Uitgerust pakken we de spullen in, met dat tegenstrijdige gevoel van ‘wat jammer dat de vakantie voorbij is’ en ‘hoe zou het thuis zijn?’

Licht gespannen bij dat laatste, want: is thuis alles goed gegaan?

De zonen verzekerden ons als we belden (‘jullie hoeven echt niet zo vaak te bellen hoor’), dat ze hun vakantiebanen deden en elke dag kookten en het huis was ook nog heel.

Maar ik weet zeker dat ik bij die woorden op de achtergrond een lachsalvo hoorde…

 

Als we aan het eind van de middag de tassen en koffers naar de auto dragen, ontploft de hemel in een warme wolkbreuk.

Het is geweldig!

We smijten de spullen in de auto, sluiten hem snel af en blijven dan genietend staan in een muur van warme regen.

Natuurlijk zijn we onmiddellijk doorweekt maar wat maakt het uit.

Drijfnat gaan we na een paar minuten weer naar binnen.

 

Terwijl we droge kleren aan trekken, barst boven de Middellandse Zee een gigantisch onweer los.

We halen de al opgeruimde tuinstoelen weer tevoorschijn, klappen ze uit en genieten daarna op het overdekte balkon van een uniek schouwspel.

Tientallen bliksemflitsen schieten van links naar rechts boven zee, van boven naar beneden, de donder raast er oorverdovend achter aan.

Uren duurt het maar dan schuift het onweer eindelijk over ons heen het land op en komt de hemel tot rust.

 

Wat rest is een ingetogen motregen die de hele nacht aanhoudt en ons, hoe passend, vergezelt op de terugreis.

 

9-10-2015