Voor Nieske

Jaarlijks zien we elkaar bij de retraite eind maart op Terschelling.

Waar de buitenwereld op afstand raakt en onze aandacht naar binnen gaat.

In stilte, in bewegen, in mediteren, in schrijven, in tekenen.

Aan het strand, in de duinen en het bos, in de ronde zaal.

Tussen de retraite onderdelen door leren wij elkaar elk jaar een beetje beter kennen.

Lopend, fietsend en bij cappuccino’s met cranberrycake bij Kaap Hoorn.

Als vanzelf vertel ik steeds meer, vertelt zij steeds meer.

Op een keer vertelt ze over haar project ‘Huis.’

Hoe zij en haar toenmalige partner op hun zoektocht naar een huis op een dag voor een historisch monument staan in het Friese Tjalleberd.

En meteen weten: dit is het!

Ze verdiepen zich in de regelgeving die nou eenmaal hoort bij de koop, renovatie en het onderhoud van een monument.

Dan begint het laveren tussen regels, vergunningen en voorschriften.

Soebatten, onderhandelen, overleggen en plannen met aannemers, ambtenaren, leveranciers en buren.

Samen zoeken en vinden van geitenpaadjes voor schijnbaar onoplosbare problemen.

Ze wisten niet waar ze aan begonnen maar het resultaat is adembenemend: onder hun bezielende leiding verrijst een prachtig pand.

Ze vertelt het losjes, luchtig, je zou kunnen denken dat het een makkie was.

Maar tussen de zinnen door groeit mijn respect.

Niet in het minst omdat ik zelf behept ben met twee linkerhanden, een totaal gebrek aan ruimtelijk inzicht en een grondige hekel aan klussen.

Ongelooflijk, wat een immens project en wat een doorzettingsvermogen, inzicht, inventiviteit en creativiteit!

Maanden later, Terschelling ligt ver achter ons, vraagt ze me op een zondagmiddag: wil je de foto’s zien?

En dan krijg ik twee foto albums in mijn handen..

Langzaam blader ik, en zie met eigen ogen hoe zwaar het was, hoe ingewikkeld.

Maar vooral ook: hoe mooi.

Ik kijk, vraag, kijk, vraag, luister.

Weer thuis blijven de beelden van dat uurtje op die zondagmiddag helder en scherp op mijn netvlies.

Wat raakt me zo?

Ik kende het verhaal toch al?

Ik peins tot ik het begin te begrijpen: die middag proefde ik de passie van het project ‘Huis.’

Haar woorden, haar enthousiaste stem, haar bezielde blik en haar levendige gebaren smolten samen met de foto’s.

Ik zag en voelde passie.

En toen pas begreep ik waarom verhuizen, weggaan van die plek, zo ingrijpend was voor haar: het was een los scheuren van een met eigen handen en met hart en ziel gebouwde plek.

Die voortaan voortleeft in die foto albums.

Misschien gaat de vergelijking mank maar toch: ik denk aan het handjevol verhalen en gedichten waarbij ik, zelfs als ik ze jaren later herlees, weer een brok in mijn keel krijg.

Omdat ze met mijn hart en ziel geschreven zijn.

Met passie.

15-8-2024

Brené Brown: ‘kwetsbaarheid begint met moed’

De eerste weken na het ongeluk zijn vol van een onvoorspelbare mix van operaties, pijn en verbijstering.

De kinderen helpen waar ze kunnen.

Ze vragen: ‘Mam, wie zullen we informeren hierover?’

Ik wuif die vraag weg: later, als deze rollercoaster achter de rug is, zal ik zelf ‘mijn’ mensen bellen.

Na drie maanden ziekenhuis en revalidatiecentrum ben ik terug in mijn eigen huis.

Weliswaar voorzien van hulpmiddelen en ondersteund door naasten, zorgverleners en thuishulp, maar toch: het is heerlijk om weer thuis te zijn.

Stapje voor stapje herover ik mijn zo gekoesterde zelfstandigheid en pak, waar mogelijk, mijn oude leven weer op.

Op een ochtend, als de thuiszorg is vertrokken, installeer ik me met thee in mijn rolstoel en bel Anna, een ver familielid.

‘Dat is lang geleden’ zegt ze, ‘wat fijn om je te horen.’

Ze vertelt honderduit over wat er allemaal gaande is in haar gezin.

Na een paar minuten vraagt ze hoe het mij gaat.

Ik vertel over het ongeluk, over mijn ziekenhuiservaringen en revalidatieperikelen.

Hoe fijn het is om weer thuis te zijn.

Ze schrikt: ‘Wat? Een ongeluk? Dat wist ik niet. Waarom heb je niet gebeld?’

Omdat ik al mijn energie nodig had voor mijn herstel, leg ik uit.

‘Ja maar je had toch wel even kunnen bellen?’

Ik vertel dat mijn wereld drie maanden noodgedwongen erg klein was en dat ik nu pas en slechts mondjesmaat, ruimte en energie heb om oude contacten weer aan te halen.

Ik hoor zelf hoe verdedigend ik klink.

‘O’ zegt ze koeltjes, ‘en gaat het nu pas beter?’

Dat klopt inderdaad.

Ze dringt aan: ‘Toch vind ik het …’

Haar stem zakt weg, haar onbegrip vult de stilte.

Dan zegt ze kordaat: ‘Ik ga Mark hierover bellen hoor, als jij het niet wou, had hij me toch kunnen bellen?’

Ik vraag haar dat niet te doen, het was mijn besluit om het zo te doen: zelf en op mijn tijd. Mijn kinderen hier op aanspreken is onnodig en onterecht.

‘Tja. Toch had ik het eerder willen weten.’

Over koetjes en kalfjes praten lukt niet goed meer.

We beëindigen het gesprek.

Trillend leg ik de telefoon op tafel.

Een intense vermoeidheid overvalt me.

Ik heb haar te vroeg gebeld.

10-8-2024

PS: dit verhaal wortelt in de werkelijkheid, maar niet die van mij. Ik ben niet de ‘ik’ in het verhaal.