Bijna is de zon onder, het
donkert maar lantarenpalen
zijn nog niet ontstoken
De ban nog niet verbroken
sta ik in de schaduw
en zwaai hen na
Weer in mijn warme huis
is de stilte vredig en volledig
Het donkert
6
Author Archives: Cora van Berendonk
Qui-vive
Hand in zak omklemt smartphone.
Andere hand in andere zak pakt sleutelbos, zoekt die ene met die scherpe punt.
Doorlopen.
Oversteken.
Hij steekt ook over.
Niet omkijken.
Langzaam versnellen.
Kijk naar binnen in huiskamers, waar kan ik aanbellen?
Doorlopen.
Sneller.
De stappen achter me versnellen ook.
Niet omkijken.
Sleutel vast.
Kom op, doorlopen nu.
Hij komt dichterbij.
Daar is mijn huis.
Hij loopt nu vlak achter me.
Niet langs het achterpad gaan, dat is te donker.
Hij kucht.
Niet reageren, doorlopen.
Hij zegt iets.
Rennen.
Hij rent ook.
Aanbellen bij de buren.
Doe nou open.
Bonken op de ramen.
Gillen.
24-1-2022
Geïnspireerd door het Woord van de Week in de Facebookgroep Ultrakorte Verhalen: qui-vive
Bezoek
Tulpenstelen schuin afsnijden.
Schikken in de groene vaas: ‘Zo goed?’
Je knikt.
Koffie zetten, melk kloppen.
Bedachtzaam drink je: ‘Lekker.’
Je begint een zin, hij verdwaalt tussen vroeger en vandaag.
‘Wil je een broodje? Pindakaas?’
Je knikt: ‘Lekker.’
Smeren met aandacht, beleggen met vandaag.
Verhalen over kwalen.
Je zucht: ‘Het lijkt wel of iedereen iets heeft.’
Ik sta op.
‘Ga je nou al?’
‘Ja.’
In de keuken afwassen, afdrogen, opruimen, koekjes terug in de trommel.
Aanrecht schoonmaken.
Jas aan.
Je ondergaat mijn omhelzing.
Ik zwaai, je knikt.
Zoals je ook knikte als ik gedag zwaaide en naar school ging.
18-1-2022
Terugblik op 2021
Lieve lezer,
Vandaag geen verhaal of gedicht maar een brokje realiteit: een terugblik op mijn schrijfjaar 2021.
Altijd al hield ik van het taaldeel in mijn opleidingen en functies: scripties, werkstukken, jaarverslagen, subsidieaanvragen, probleemrapportages, brieven, trainingsprogramma’s, ik draaide er mijn hand niet voor om.
Dat deze liefde voor taal na mijn werkzame leven transformeerde in een andere vorm, had ik niet verwacht maar ik geniet er zeer van.
Niet langer schrijf ik voor of in opdracht van opleidingen, directies, collega’s, cliënten, subsidieverstrekkers.
Tegenwoordig zoek en vind ik woorden voor inspiratie die als vanzelf in me opborrelt en ontstaan daaruit gedichten en korte verhalen.
Daarnaast blijf ik leergierig, ik luister, lees en volg podcasts, boeken, cursussen.
Dat mijn ‘nieuwe’ schrijven wordt gewaardeerd en mijn site trouwe volgers heeft, verrast me nog regelmatig.
Ik ben blij met jullie!
Nu wat feiten:
Het bijzonderste schrijfresultaat in 2021 is ongetwijfeld de uitgave in eigen beheer van de bundel: ‘Dichterbij’: een selectie van 99 verhalen en gedichten van mijn hand.
De reacties en recensies van lezers zijn hartverwarmend en deden en doen me nog vaak blozen.
Dank daarvoor!
Daarnaast schreef ik in 2021 gestaag door, plaatste verhalen en gedichten op deze site en stuurde regelmatig teksten in naar schrijfwedstrijden.
Met succes:
-
De site 500 Magazine Aan Zee plaatste twee verhalen en een gedicht
-
Ervarings- en uitgeefplatform UitJeErvaring plaatste een gedicht in zowel de papieren als de e-bundel: ‘Oost West … Gedichten over thuis’
-
Een gedicht haalde, vergezeld van lovende feedback, de eerste ronde van de grote landelijke gedichtenwedstrijd: Prijs de Poëzie
-
Regelmatig plaats ik verhalen en gedichten in de Facebookgroep Schrijven Magazine Ultrakorte Verhalen (UKV). Elf keer werd daar een tekst in de wekelijkse spotlights gezet omdat hij opviel door originaliteit, een verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid
-
Twee keer plaatste de digitale literaire uitgave Schrijven Magazine Plus een kort verhaal in het katern Alice, als een van de vijf leukste ultrakorte verhalen van de afgelopen twee maanden
-
Een van mijn verhalen maakte deel uit van een ‘Muur van Ontmoeting’, een interactieve kunstwand vol met ontmoetingsverhalen in Apeldoorn
-
Uitgeverij Gopher plaatste een gedicht in de bloemlezing: ‘De grootste intimiteit is het zwijgen’
-
In de gedichtenbundel van Poëzine, ‘Wederkeer’, werden vier gedichten van mij geplaatst
Dank lezers, voor jullie tijd, aandacht en reacties in 2021, ik wens jullie een goed 2022!
PS,
Van de tweede oplage van ‘Dichterbij’ zijn nog wat exemplaren beschikbaar.
Heb je belangstelling?
Mail me even: c.v.berendonk@hccnet.nl
Warme groet
Cora
13-1-2022
Makkelijk
Ze zitten tegenover me, gemondkapt, handtasjes op schoot, en praten bij.
Ik ben te nieuwsgierig om ze op het bordje stiltecoupé te wijzen.
‘Zij ging vorig jaar, net voor mijn Wim. Ook Ka. Maar hij redt zich goed hoor.’
‘O, vaak is het voor mannen moeilijker, zo’n leeg huis ineens.’
‘Ja maar voor hem niet’, haar stem schiet omhoog, ‘zij geloven hè, da’s makkelijk, die denken dat ze mekaar later weer zien in de hemel.’
Haar handen wurgen het handtasje, haar ogen flitsen door de coupé, kijken dan vragend naar de vrouw naast haar: ‘Ja toch?’
Haar vriendin zwijgt.
Ik wend mijn blik af.
De wereld buiten is grijs en nat.
9-1-2022
Een iets ingekorte versie van dit verhaal werd op 14-1 gekozen als een van de vijf leukste, beste of meest opvallende ultrakorte verhalen en gedichten van week 2 in de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte verhalen.
Lotgevallen
Kerstkransjes kreunen onder de kachel, op de vensterbank verkommeren korstjes banketstaaf.
Naast mijn stoel zieltoogt een restje zalmsushi, onder de boom steunt een uitgedroogde appelflap.
Kaarsvetdruppels verstijven rond de kandelaars.
Als ik opsta, komt een wolk poedersuiker in beweging gemengd met goede voornemens: ze eisen een herkansing.
Zuchtend zoek ik de stofzuiger.
Maar als ik de gangkast open, krijg ik de wind van voren: ‘Donder op, je stoort me in mijn winterslaap! Doe als ik, zoek een stil hoekje en wacht op april.’
Ik graaf me in op de bank en open de dikke pil.
‘Eindelijk’, fluistert ze.
4-1-2021
Inspiratie: het Woord van de Week in de Facebookgroep Ultrakorte Verhalen: lotgevallen
De kracht van goed giechelen
Het jaar dat uitkomst moest bieden, bood
meer van hetzelfde, netto negatief.
Kluitloze kerstboom werd hippe takkekaart,
schitterend lullig.
Dwarsliggers, mooie woorden hebben we
genoeg gehoord. Kies nooit de weg van de
minste weerstand, zo’n enkelband is
ook niet alles.
De jaarwisseling als monastiek moment
van inkeer, mediterend het nieuwe jaar in,
met de blik naar boven al is er geen
vuurwerk aan de hemel.
De kracht van alles geven, alles achterlaten en
goed giechelen. En het fijne is, je hoeft niet
grappig of leuk te zijn. De allermooiste dingen
gebeuren als je ze niet verwacht.
Ook in 2022
Dit gedicht is samengesteld uit krantenkoppen uit de Trouw van vandaag: 31-12-2021
IJstop
De geur van suddervlees, appelmoes, aardappels en spruitjes zweeft door het huis.
Alles pruttelt, suddert of koelt af.
Boven de pannen peins ik, ga na of ik alles heb voor het kerstdiner.
Ik blijf het gevoel houden dat er iets ontbreekt, maar wat?
Ik kom er niet op.
Jas, tas, portemonnee.
Een uur voor sluitingstijd is de supermarkt bijna leeg, zowel de gangen als de schappen.
Iedereen heeft zijn kerstboodschappen natuurlijk al lang binnen.
Ik drentel, kijk rond, tot mijn benen koers zetten naar de diepvrieskasten.
Daar besef ik wat ik zoek: Viennetta!
Helaas, ook dat schap is leeg.
Jammer.
Dan maar stracciatella-ijs.
De kerstgasten genieten van suddervlees, appelmoes, spruitjespuree.
Nog ruimte voor een dessert?
Ja, dat willen ze wel.
Ik vertel over mijn impulsieve gang naar de supermarkt gisteren en dat ik pas voor het ijsvak besefte wat ik zocht: Viennetta.
Zoon grinnikt: ‘Ja, dat had je vroeger ook altijd met kerst, lekker was dat.’
Echt?
Ik graaf in mijn herinnering tot ik het weer weet: in de jaren tachtig was kerst geen kerst zonder Viennetta.
Maar dat is veertig jaar geleden!
Daarna zijn er vele kerstdiners met andere desserts geëindigd.
Hoe kan het dat ik nu ineens weer beslist Viennetta moest hebben?
En dan hebben we het over marketing en over rechtstreekse en subliminale reclameboodschappen die zich in je onderbewustzijn vastzetten.
Zoon zoekt het op: Ola produceert nog steeds Viennetta en de verkoopcijfers blijven al tientallen jaren onverminderd torenhoog.
Zo hoog dat reclame niet meer nodig is want de reclame uit de jaren tachtig (van het aansnijden van een Viennetta en het geluid van het kraken van het chocoladelaagje, dat overigens bestond uit niet meer dan cacaofantasie) heeft zich, kennelijk voorgoed, vastgezet in het onderbewustzijn van vele generaties veertigplussers.
En daarom staan oudere vrouwen op de dag voor kerst voor lege ijsvakken te hunkeren naar uitverkochte Viennetta’s.
Het stracciatella-ijs was best lekker.
Maar toch …
28-12-2021
Foto
Hand in hand doken ze de branding in, kwamen proestend omhoog, liepen het strand op. Droogden zich af en installeerden zich.
Hij verdiepte zich in zijn nieuwe camera, probeerde functies uit.
Luisterend naar het camerageklik soesde ze weg.
Toen ze wakker werd en naast zich keek, was zijn handdoek leeg.
Ze pakte de camera, bestudeerde hem, probeerde knopjes uit.
Even later stond hij naast haar in het hete zand, smeltende ijsjes in zijn handen.
Ze keek op, richtte de camera op zijn door de felle zon omlijste hoofd.
‘Teveel tegenlicht, suffie’, lachte hij.
Toch drukte ze af.
Altijd als ze die foto afstoft, strijkt ze met een vinger langs de vage contouren van zijn hoofd.
Hoort dat lachje.
21-12-2021
Post
Ik glimlach als ik het handschrift op de envelop herken.
In gedachten zie ik hem het adres op de envelop en de wens op de kaart schrijven.
Misschien even met zijn gedachten bij zijn nichtje in die verre Randstad.
Met verjaardagen belden we, soms bezocht ik hem, alleen of samen met een zus.
Dierbare bezoekjes, we voelden ons welkom bij hem.
Bij de koffie met roze slagroomgebakjes haalden we herinneringen op aan onze zomerse logeerpartijen in het oude huis, al weer zo lang geleden.
We poetsten die dierbare herinneringen op tot ze glansden als diamantjes.
Hij vertelde over de oorlog, we lachten om het kattenkwaad dat hij uithaalde.
Soms, maar niet graag en alleen kort sprak hij over de tegenslagen en verliezen in zijn leven.
Altijd lag zijn kerstkaart in de week na Sinterklaas op de mat.
Elk jaar beefden zijn letters meer, botsten tegen de rand van de envelop, de woorden wankelden bijna van de kaart.
Dit jaar niet.
Nooit meer.