Author Archives: Cora van Berendonk

Langzaam voorwaarts – Bouquet

Posted on by
2
Vorige week kozen Aaltje en ik weer vijf willekeurige woorden, deze keer uit ‘De goede zoon’ van Rob van Essen, en verwerkten die in een gedicht. Dit waren de vijf woorden:
Iemand, Baseren, Destijds, Minzaam, Jaargetijde. 
Aaltje creëerde dit gedicht met die woorden:

 

 

langzaam voorwaarts

 

 
iemand, ik was’t, fluisterde destijds
terwijl ik langzaam voorwaarts trad:
ik kan niets meer baseren dat
nog duidt op minzaamheid, of iets
wat suggereert dat weids

 

het voorjaar, zomer herfst bereids
mij winters dwars door sneeuw en ijs
nog tijd bereidt.- tijd die zoals ik, verslijt.
wijs mij maar niet op alle jaargetijden
zij zullen ook na mij verglijden

 

in mijn minzaam aanvaarde sterven,
heb ik geen echte zeggenschap…
sta, tijd, nog maar een oogwenk stil;
doch als de zeis komt met zijn rotklap
ik die het liefst in ’t voorjaar wil

—

 

En zo verwerkte ik de woorden:

 

Bouquet

 

Destijds verslond ze bloemrijke boekjes over smachtende
maagden die vielen voor minzaam mansplainende
macho’s met slaapkamerogen, ridders op schimmels
die hare hulpeloosheden redden van rampen waarna ze
aan hem vast geketend levenslang gelukkig waren

 

Vele jaargetijden baseerde ze haar liefdesleven op
dit hopeloze sprookje tot de dag dat iemand haar
aankeek en de tijd stil stond. Niets aan hem klopte
maar zijn stem en zijn handen verjaagden alle
dwaze dromen. Niet levenslang, maar lang genoeg

 

2-3-2024

Puntneus

Posted on by
Reply
Hartsvriendinnen waren ze op de HAVO, nooit raakten ze uitgepraat.
Over anderen, over elkaar.
Karin wist wie mooi was, wie niet en waarom.
‘Wij zijn niet lelijk hè?’, vroeg ze haar.
Ongelovig staarde Karin haar aan: ‘Maar je neus dan?’
Niet begrijpend vroeg ze: ‘Wat is er met mijn neus?’
Karin gierde alsof ze een goede grap vertelde.
’s Middags thuis bekeek ze langdurig haar gezicht in de spiegel, onderzocht haar neus.
Ze zag het niet.

 

Vandaag borstelt ze haar net geverfde haar, bestudeert ondertussen gewoontegetrouw haar neus.
Van alle kanten.
In het voorbijgaan kust hij haar: ‘Knapperd!’
Ze ziet het niet.

 

 

19-2-2024
Inspiratie: het Woord van de Week in de Facebookgroep Ultrakorte Verhalen: puntneus

Mijlpaal

Posted on by
12
Louk is bij mij, samen werken we zijn oma agenda af.
De Uno Junior dierenkaartjes worden op de grond uitgestald, puzzels op de bank, boeken op tafel naast de laptop waarop een filmpje van het molletje.
Ook wil hij eten.
En wandelen, wat zijn definitie is voor: langs de vaste route stokjes verzamelen om die op de vaste plek in een singel te gooien: ‘plons.’

 

Weer thuis pakt hij een paar boeken en kaartjes, duwt ze in mijn handen: ‘Boven.’
Boven verspreidt hij alles over mijn slaapkamer, zijn kamertje en de werkkamer.
En passant leegt hij de bak met knuffels, een paar op de gele vloerbedekking in de gang, dan een paar gooien tegen de lamp en ze tenslotte allemaal van boven aan de trap naar beneden gooien is ook erg leuk.
Tussendoor zegt hij regelmatig: ‘Mama.’
Ik zeg dat papa en mama straks komen, hij reageert niet.
Oké, dat bedoelt hij dus niet.
‘Louk, wat moeten papa en mama doen straks?
‘Mama boven, papa boven.’
Aha, hij heeft het gezelligste scenario in gedachten: allemaal samen op Louks kamer, de kleinste van het huis.

 

Als papa en mama binnen komen en de bende in de lege huiskamer zien, weten ze hoe laat het is en komen naar boven.
Plagend vraag ik Louk: ‘Ga je mee naar beneden? Met papa en mama mee in de auto naar huis?’
Stoïcijns negeert hij me en instrueert: papa op het krukje, mama op het yogastoeltje, oma op de grote stoel.
Louk in lotushouding op het bed tussen alle knuffels en boeken en dierenplaatjes.

 

Louk noemt de dieren, kijkend naar ons en wij bevestigen: ‘Ja Louk, tijger. Ja Louk, koe. Ja Louk leeuw.’
Hij geniet maar raakt vermoeid: de naweeën van de epileptische aanval van gisternacht spelen hem nog parten.
Hij gaat liggen, gaapt, kijkt en luistert naar ons, tot zijn ogen dicht vallen.

 

We draaien de lamp uit, praten zachtjes door in de schemer van de ganglamp.
Naast de gebruikelijke epileptische insulten had Louk onlangs een paar keer een ‘dwaalaanval’: een aanval waarbij hij, in tegenstelling tot de ‘gewone’ insulten, het begin bewust meemaakt, wat leidt tot angst, onrust en beweegdrang (dwalen).
Afschuwelijk voor hem en dus aanleiding voor aanpassing van zijn medicatie.
Dit jaar start de samenwerking tussen het ziekenhuis in Antwerpen en het Erasmus in Rotterdam, wat handig is in noodgevallen.
In Antwerpen blijft hij in de groep Fenfluraminegebruikers die gevolgd wordt.
En o ja, vorige week zaterdag moesten ze onverwacht naar Antwerpen omdat een deel van zijn epilepsiemedicatie hier niet verkrijgbaar was.

 

Slaperig opent Louk zijn ogen, ziet ons, fluistert: ‘Mama, papa, oma’ en slaapt weer in.

 

Hoe gaat het met henzelf?
En dan hoor ik ze zeggen wat alle ouders van Dravet kinderen vroeg of laat moeten toegeven en wat ik aan zag komen: het gaat niet meer.
Zestien jaar zorg voor Louk eisen eindelijk hun tol.
Niet zijn vrolijke aanhankelijkheid, zijn creativiteit, zijn benijdenswaardige vermogen om in het nu te leven en onbevangen liefde te verspreiden.
Dat is goud.
Nee, het zijn de zestien jaren van niet aflatende zorg en organisatie voor en rond Louk die hen gaandeweg en op verschillende manieren, heeft uitgeput.
Zo zeer dat een dag uit, samen een weekje weg als Louk in het logeerhuis is, al geruime tijd niet meer voldoende zijn om uit te rusten en bij te tanken.

 

Louk slaapt diep, snurkt een beetje.

 

Al maanden praten ze hier veel over samen, de stap waar ze nu voor staan is ingrijpend.
Een opgroeiende puber neemt zelf het besluit wanneer hij het ouderlijk huis verlaat.
Louk kan dat niet, zij moeten dat voor hem doen.
En dat besluit vooruitschuiven, zoals ze lang deden, dat gaat niet meer.
Het is zover.

 

Louk draait zich om, opent zijn ogen, mompelt iets.
Slaapt door.

 

Al een paar jaar staat Louk ingeschreven bij enkele woonvoorzieningen, maar steeds met het idee: voor later, veel later, voorlopig niet hoor!
Dat is veranderd: later is nu.
We praten over de complexe systematiek van wachtlijsten bij woonvoorzieningen voor meervoudig beperkte kinderen.
Ze hebben regelmatig contact met de voorzieningen en afgelopen week zijn ze gaan kijken bij een nieuwe woonvoorziening die nu wordt gebouwd in Schoonhoven.
Ook daar staat Louk nu op de wachtlijst.
Het lijkt een fijne plek te worden daar, we fantaseren over zijn kamer gezellig maken, hem vaak ophalen, bij hem op bezoek gaan.
Het wordt wachten tot er plaats is en hopelijk is dat dit jaar.

 

Louk schiet overeind, klaarwakker na zijn powernap.
Energiek roept hij: ‘Oma rennen’, maar oma is een beetje moe.
‘Mama rennen’, maar mama gaat zijn spullen verzamelen.
‘Papa rennen’, dat lukt: papa kan nog wel wat stappen gebruiken voor de dag score op zijn stappenteller.
Samen rennen ze door het huis.

 

Het goud blijft.

12-2-2024
 

Een kijkje in mijn schrijfkeuken

Posted on by
6
Lieve lezers,
Meestal bied ik jullie in januari een inkijkje in mijn schrijfkeuken, maar corona verhinderde dat deze keer.
Uitgeniest en met een weer helder hoofd, doe ik dat vandaag alsnog.

 

Louk en oma
Een mooie en dierbare schrijfgebeurtenis in 2023 was het uitkomen van ‘Louk en oma’ waarin alle korte verhalen en gedichten zijn verzameld die ik in de afgelopen jaren schreef over kleinzoon Louk.
Het werd een kleine bundel die gretig aftrek vond in de kring van sitelezers, familie, vrienden en van de artsen en begeleiders van Louk.
Een paar van de hartverwarmende reacties:
‘Wat een ontroerend boekje. Je bezit de kunst om met heel weinig woorden een sprekend beeld op te roepen.’
‘Wat mooi geschreven, prachtige band tussen die twee, kippenvel bij sommige verhalen.’
‘Ontroerend mooi, de liefde spat er vanaf.’
‘Wat een liefdevol samenspel, Cora en Louk, zo beeldend verwoord, ik zie jullie saampjes echt bezig, geweldig!
 
Maar er gebeurde meer:
Gedichten van mij werden geplaatst
-in de bundel ‘Stralend, gedichten over licht’ van de stichting UitJeErvaring’
-in de bundel ‘Zichtbaar, gedichten over jezelf zijn’ van Gedichtenuitgever Poetico
-in het katern ‘Alice’ van Schrijven Magazine.
-Mijn gedicht ‘Wisteria’ kwam door de eerste ronde van de landelijke ‘Grote Poëzieprijs’ en ontving mooie feedback: ‘In dit mooie fijngevoelige gedicht leeft de spreker samen met anderen in de beschermende schaduw van een wisteria. Die boom staat in verschillende culturen symbool voor de romantische liefde, en ook de wisteria in dit gedicht laat zich op die manier begrijpen. Dat die liefde onderhouden moet worden, blijkt uit de tweede strofe, en in de derde strofe lijkt de boom en daarmee de liefde ten eind te zijn. Het is heel mooi hoe je met de laatste regel het gedicht ten ruste legt: ‘Er is niets. Dat is alles.’ Als leestip geef ik je de dichter Eva Gerlach mee, die je volgens mij zeker zult waarderen.-‘

 

Korte verhalen van mij werden geplaatst
-in de bundel ‘55woorden verhalen 2023’
-in de online uitgave Schrijven Magazine Plus
-in de rubriek ‘de beste vijf van de week’ van de Facebookgroep Ultrakorte Verhalen en
-in de prachtige bundel ‘Honderdjes, ultrakorte, verwarrende verhalen’ van collega schrijver Conny Hoogendoorn.

 

Natuurlijk plaatste ik met regelmaat ook verhalen en gedichten op deze site, voor nieuwe lezers en voor de getrouwen die mij, vaak al jaren, blijven volgen.
Ik ben blij met jullie!

 

Tot slot een paar praktische mededelingen:
Allereerst mijn welgemeende excuses!
We ontdekten onlangs dat sinds november het spamfilter van deze site de lezersreacties verdonkeremaande, ze verdwenen in een zwart gat en konden ook niet teruggehaald worden. Zo jammer!
Maar zoonlief heeft de fout opgespoord en hersteld.
Dus vanaf nu krijg ik weer de meldingen door van lezersreacties en plaats die, voorzien van mijn reacties, bij de betreffende tekst, meestal binnen 24  uur.
Mocht je je reactie niet zien, wil je dat dan alsjeblieft aan ons doorgeven op c.v.berendonk@hccnet.nl

 

Er zijn nog enkele exemplaren van mijn beide bundels, ‘Dichterbij’ en ‘Louk en oma.
Heb je belangstelling?
Bestellen kan via de mail.

 

Warme groet en dank voor jullie aandacht!

 

6-2-2024

 

Cora

Overzee – Voorjaarsschoonmaak

Posted on by
1
Gisteren, op de valreep van januari, deden we weer een dichtsessie. Deze vijf willekeurige woorden kozen we en verwerkten we in een gedicht:
Vaart, Slaapkamer, Verwijderd, Middag, Pijn
Zo verwerkte Aaltje ze in haar gedicht:

 

 

Overzee

 

Overzee vaart mijn lief
met haar schip. Het ruim
geladen met pijn en schuim.
Hoe schuilende gekwetstheid
de golvende middag verdort door
misvatting, ontkenning en grief.
Onze slaapkamer kooi wordt
waar wolven met wolven huilen.
Hoe haar ziel zich van mij
verwijdert als nachtelijke dief.
Overzee vaart mijn lief…

 

 

En dit is mijn gedicht met die woorden:

 

Voorjaarsschoonmaak

 

Vanmorgen met frisse moed
spinsels verwijderd uit mijn
binnenkamer, vanmiddag in
sneltreinvaart overjarige weckflessen
vol oud zeer in de glasbak
gesmeten, vanavond vastberaden
de slaapkamer pijnvrij gedweild

 

In de nacht verovert stilte de
leegte, ik versier hem met
vrijgekomen energie en
verzamelde zonnestralen

 

 

30-1-2024

Thuis

Posted on by
Reply
Doe niet zo druk jullie, moppert ze
zijn zuchten zeggen hetzelfde

 

Haar odeklonje 4711, zijn Chief Whipwalmen
onlosmakelijk versmolten huisaroma

 

Haar handen warm, zacht en trefzeker
zijn vingers koud, knokig en bevend

 

Haar hachee als het buiten koud was
zijn triomfantelijke omelet op zondagavond

 

Ik word ze gewaar in het zorgelijke gezicht van de vrouw in de bus
in de gebogen schouders van de man die voor me loopt

 

Geboren in het stof van de vorige eeuw
zijn ze weergekeerd in de wereld van nu

 

 

25-1-2024

 

Inspiratie:
het thema van de Poëzieweek 2024 die vandaag begint, is: ‘Thuis’

Maillot

Posted on by
Reply
Zevendegroepers die zich omkleedden voor hun zwemles vonden haar in een hoek van de kleedkamer.
Hun kreten galmden door het zwembad en alarmeerden het zwembadpersoneel.
Sussend wrongen zij zich door de kring gillende tienjarigen en verstijfden toen ze de menselijke kluwen lichaamsdelen zagen, gesmoord in een stugge dikke maillot.

 

Het kostte de patholooganatoom uren om de kluwen te ontwarren en te constateren dat de maillot het noodlottige ongeval had veroorzaakt.

 

Overmand door verdriet vertelden de ouders hoe graag hun meisje speelde met oma’s kleren.
Dat ze oma’s maillot meenam naar zwemles was hen ontgaan want: ‘Het was haar maat helemaal niet.’

 

Inspiratie: ‘maillot’ is deze week het Woord van de Week in de Facebookgroep Ultrakorte Verhalen

 

 
21-1-2024

Schril wit

Posted on by
Reply
Op het pleintje klinken opgewonden kinderstemmen.
Handjes in wanten bouwen een sneeuwpop.
Ouders en grotere kinderen voegen zich bij de kleuters, kneden ballen tot bergen munitie.
Een wild gevecht breekt uit dat gepaard gaat met triomfantelijke strijdkreten.
Tot tussendoor ineens een schril stemmetje opklinkt: ‘Pápá, niet dóén.’
Mijn hart slaat over, ik ga naar buiten, kijk rond.
Zie alleen schaterende, dik ingepakte kinderen, vrolijke volwassenen.

 

Ik ga naar binnen, kijk voor het raam toe hoe het weer begint te sneeuwen.
Het gevecht dooft uit.
Al snel oogt het pleintje wit, schoon, onschuldig.
In mij weerklinkt dat stemmetje.
Hoog.
Wanhopig.

 

17-1-2024

Troost

Posted on by
Reply
In Utrecht stapt ze in, we groeten elkaar.
Ik knik naar buiten: ‘Fijn hè, eindelijk droog?’
‘Zo nat als de laatste tijd was het nog nooit terwijl het vorig jaar zo droog was.’
Ze kijkt me aan, aftastend lijkt het, vervolgt voorzichtig: ‘de natuur herstelt zichzelf, dat wordt bestierd.’

 

De trein vertrekt, zwijgend genieten we van de zachte decemberzon op de weilanden.
‘Gaat u ook naar Amsterdam?’
‘Nee, ik ga door naar een vriendin in Castricum, u wel?’
Ze vertelt wat er allemaal geregeld is zodat zij vandaag naar Amsterdam kan.
De afgelopen weken werden bepaald door slecht nieuwsgesprekken en tegenslagen.
Haar man is ziek, al jaren maar nu ‘zit het overal.’
Ze wilde zo graag nog een laatste keer met hem naar Lourdes.
Vierentwintig keer zijn ze er al geweest: ‘Weet u, de rust daar, de aandacht voor elkaar, liefde, dat is het wonder van daar zijn, dat is zo fijn!’
Maar het kan niet, het is te zwaar geworden voor hem.
Haar dochter drong er op aan dat ze vandaag naar de Onze-Lieve-Vrouw-van-Lourdeskerk zou gaan in Amsterdam, dan blijft zij bij haar vader.
Surrogaat maar ook fijn.
Vorige week waren ze 56 jaar getrouwd en wilden uit eten met hun gezin.
Om dat te vieren.
Maar toen ze klaar stonden om te vertrekken, zakte hij in elkaar.
‘Toen hebben we maar pizza’s besteld.’
Haar mond lacht, haar ogen niet: ‘maar eten ging ook niet meer en nu komt hij niet meer van bed.’

 

Terwijl ze vertelt kiert het herinneringenkamertje in mijn hart open.
Maar ik zwijg, weet nog dat een luisterend oor mij destijds meer goed deed dan verhalen van en over anderen.
In deze stille, bijna lege treincoupé beweegt de tijd heen en weer tussen toen en nu.
Ze vertelt dat ze samen hebben gepraat: ‘Alles is uitgesproken.’
Dan, ineens fel: ‘Wij hebben het goed gehad samen en lang ook. En natùùrlijk weet je dat dit een keer komt, dat wisten wij ook echt wel. Maar niemand vertelt je hoe zwáár deze tijd is!’
Ze schiet vol, ik ook, machteloos kom ik niet verder dan: ‘Ja, het is zo zwaar.’
‘U ook?’
‘Ja, ik ook, lang geleden.’

 

Op Amsterdam Amstel stapt ze uit, we kijken elkaar aan, allebei wat verlegen met de intensiteit van onze ontmoeting.
‘Dag mevrouw, een fijne dag bij uw vriendin.’
‘Dankuwel, dag mevrouw, ik wens u een goede dag in de kerk.’

 

Ze verdween naar de achtergrond in de drukke decembermaand.
Tot ik na de Kerst de tv-serie zag: ‘Francis naar Lourdes.’
Een impressie van wat Lourdesgangers beweegt en bezighoudt.
Toen kwam ze terug in mijn herinnering.
En begreep ik haar nog beter.

 

 

10-1-2023

Wens voor wie ik niet liefheb

Posted on by
Reply
Als wij elkaar niet willen begrijpen of dat niet kunnen
omdat we te verschillend denken dromen spreken,
als we niet dezelfde waarden delen en niet dezelfde
humor, als we echt niet met elkaar kunnen leven.

 

Laten we dan niet meer vergeefs naar elkaar
uitreiken niet meer naar elkaar wijzen maar
een stapje naar achter doen.
En zonder verwijten naast elkaar leven?

 

——————-
Collega Ultrakort schrijver Ypie Haitsma Bakker vertaalde het in het Fries:

 

Net mei-elkoar, mar neist elkoar

 

As wy elkoar net begripe wolle of net kinne
om’t we te ferskillend tinke, dreame, prate
as we net deselde wearden en net deselde
humor diele as we wier net mei-elkoar libje kinne

 

Litte we dan net mear fergees nei elkoar rikke
net mear nei elkoar wize
mar litte we in stapke tebek dwaan
en sûnder ferwiten
neist elkoar libje

 

 

Ik plaats vandaag, op oudejaarsdag 2023, deze gouwe ouwe. 
Omdat hij zo akelig actueel blijft.

 

31-12-2023