Zijn bril wankelt op zijn neuspunt, straks valt ie, hebben de media weer een kijkcijfer hit.

Hij hakkelt, maar die tekst is ook zó sáái, waarom maken ze er geen tiktokvideo van? Doe ik er een dansje bij.

Hoor, hij wordt het zat, de rest raffelt hij af. Nog even doorzetten papa.

Vanmorgen deden we een generale.

Om te oefenen.

Amalia paste zijn jacquet en las de tekst: ‘Pap kijk: inademen, twee zinnen uitspreken, uitademen, ernstig rondkijken, en opnieuw. En articuleren papa!

Ik showde hem de goede houding, schouders laag, rug recht en afwisselend glimlachen en serieus kijken. En papa, ar-ti-cu-le-ren!’

Hij deed het best oké.

Tot mama van de bank viel van het lachen: ‘Ar-ti-cu-le-ren, Alex, ar-ti-cu-le-ren!’

Toen smeet hij de tekst weg: ‘Laat Mark het lekker zelf doen.’

19-9-2023

Als een mitrailleur ratelt de stem gif en gal in zijn oren.

Inwendig spreekt hij zichzelf toe: luisteren, alleen luisteren nu, laat hem eerst maar even aflopen. Begrip tonen voor allebei. Vertrouwen uitspreken dat ze er samen uit zullen komen. Geen adviezen geven. Geen partij kiezen.

Maar de stem vuurt onverminderd door: ‘Straks doe ik haar nog eens wat áán!’

Hij schrikt, zijn hartslag stijgt tot ongekende hoogten, nee, niet weer dit dreigement.

Sussend probeert hij dit tij te keren, zegt op luchtige toon: ‘Hoho, jij mag mijn meisje niks aandoen, hoor.’

De stem kalmeert, grinnikt zelfs even kort.

Dan: ‘Ik kan er natuurlijk ook zelf een eind aan maken, haha.’

Hij weet geen weerwoord.

Legt de telefoon neer.

Rookte hij nog maar, hij zou iets geven voor een sigaret nu.

Hij zoekt zijn jas, de knopen willen niet dicht, laat ook maar.

Schuifelt naar zijn rollator, naar buiten nu, de frisse lucht in.

Pas uren later stopt het beven in zijn lijf.

1-9-2023

Dat ze drie onderbroeken tegelijk aantrekt, ach, hij haalt gewoon een stapel nieuwe bij Zeeman.

Dat ze lepeltjes verzamelt, wat maakt het uit, als hij een lepeltje nodig heeft, wacht hij tot ze weg doezelt en de greep op haar handtasje verslapt, dan haalt hij ze er allemaal weer uit.

Dat ze haar gebit steeds uit doet waardoor haar woorden onverstaanbaar worden, niet erg, hij begrijpt haar toch wel.

Als ze samen op de bank zitten, verstaat hij haar gemurmel door de klank van haar stem, hoe ze hem vol liefde aankijkt, en haar hand op zijn hand legt.

Er is plaats voor haar in het verpleeghuis, zegt de brief.

Weer verscheurt hij hem.

7-8-2023

Inspiratie: het Woord van de Week in de Facebookgroep Ultrakorte Verhalen

Inspiratie: het Woord-van-de-week in de Facebookgroep Ultrakorte Verhalen is deze week: ‘ranja’

Het is zondagmiddag, we zijn bij oma.

Ze is jarig, haar hele huiskamer zit vol familie.

Ik zit te lezen in een hoekje als mama me op mijn arm tikt: ‘Ga jij eens helpen in de keuken.’

Jammer hoor, ik zit middenin een nieuwe ‘Kameleon’, Hielke en Sietse beramen net weer een ondeugende actie.

In de keuken staat oma zuchtend en zwetend bij een aanrecht vol flessen en glazen: ‘Die jongens pakken zelf hun pilsjes wel maar die meiden willen allemaal iets anders, rood, wit, rosé, wat een gedoe.’

Ze kijkt naar mij, wijst naar de fles op de keukentafel: ‘Doe jij de kinderen maar, dat kan jij wel.’

Op mijn vingers tel ik mijn neefjes en nichtjes en zet limonadeglazen klaar.

Ik bekijk de fles en spel langzaam de letters: R A N J A.

Deze limonade lijkt niet op onze rode gazeuse thuis, dit spul is knaloranje en ik zie ook geen bubbeltjes.

Zorgvuldig schenk ik zes glazen in en dan is de fles al leeg.

Wat een raar spul.

11-7-2023

Naast mij een appel eten of de inhoud van je neus.

Bloemkool met een papje, je wordt echt niet slimmer als je iets eet wat lijkt op hersens.

Erwtensoep, iets wat oogt, ruikt en smaakt alsof het al is verteerd heet, niet voor niks snert.

Koffie met melkvellen.

Lippenstiftvlekken op tanden.

Poep scheppen op je verjaardag omdat het zondag is en je toilet verstopt.

In een restaurant naar het toilet verdwijnen als de rekening komt.

Politici geloven, ook niet als ze lijken op je goudeerlijke zoon.

Met de eer strijken, als je wilt strijken ligt er nog wel ergens een gekreukelde blouse.

Leedvermaak, leed en vermaak rijmen niet met en niet op elkaar.

Krokodillentranen huilen als je geen krokodil bent.

Ruzie maken bij een graf.

Alsjeblieft?

2023

1 Meng de oude versleten lagen wandbekleding met vloeken en tranen tot ze papperig zijn.

2 Lepel ze los, de oudste lagen weigeren vaak om los te laten, schuur die desnoods met grof geweld los, tot ze schrijnend de pijp aan Maarten geven.

3 Breng deze zooi naar het grof vuil, meteen want het is net onkruid: als je even niet kijkt, steekt het de kop weer op.

4 De gaten en scheuren die je nu ziet in de kale wanden, boor je uit, voorzichtig, maak ze niet groter dan ze al zijn.

5 Plamuur de schone holtes zachtjes dicht met een mix van zonlicht, kruinknuffels en Cohen.

6 Controleer voor je begint, het nieuwe behang op voldoende passie en pioenrozen.

7 Knip het in dwaze banen en bestrijk die overvloedig met zelfspot, lavendelgeur en zeezicht.

8 Plak de banen zorgvuldig schots en scheef maar vermijd confrontaties, dus: niet stotend plakken.

9 Als dat gebeurd is, strijk je de wanden glad met geduld en compassie.

10 Pas als alles glad geheeld is, snij je met een stanleymes losse eindjes en onverhoeds meegeplakt nieuw zeer weg.

Tenslotte: borstel de mooie nieuwe wanden nu liefdevol tot ze soepel openen voor uitdagingen en als vanzelf sluiten voor herhalingen van oud fout.

Succes!

3-5-2023

Eind maart zag ik ze voor het eerst in dit luidruchtige jaar: lila scheuten stilte.

In duinpannen, langs de vloedlijn, tussen bosjes bloeiende brem en later thuis tussen de zich openende narcissenknoppen en opkomende pioenrozen.

Ze groeiden als kool, die scheuten.

Omdat het zo lang geleden was, wist ik niet meteen wat er mee te doen.

Ik overstemde ze met talkshows en praatjes voor de vaak, dunde ze uit met zorgen en boeken van Knausgard.

Maar elke keer als ik even woordloos op en rond keek, schoten ze weer omhoog, die scheuten.

Vorige week nam ik een kloek besluit: als ik ze zag, plukte ik ze, bond ze vast en bracht ze bijeen in mijn achtertuin.

Daar ligt nu een berg die me bijna de adem beneemt maar ook blij maakt.

Elke dag verdiep ik me in het verwerken van die berg: uitzoeken, spoelen, deppen, mengen met prille lavendelknopjes en milde glimlachjes en dan verspreiden.

Het hele huis voorzag ik: een blikje in mijn nachtkastje, vazen vol in de huiskamer, kleine scheutjes tussen de bladzijden van mijn boeken.

Ik ontdekte dat ze verrukkelijk samengaan met avondthee, foto’s en goede herinneringen.

Nu is mijn huis dus gevuld met stilte.

Het ruikt heerlijk: een mix van lavendelgeur en grapjes.

Alleen, merkwaardig, het lijkt wel of die berg in de achtertuin niet slinkt …

Dan maar de boer op:

Alleen vandaag:

Scheuten stilte!

Vers geoogst, smaakt heerlijk, ruikt verrukkelijk!

Gratis!

7-4-2023

Inspiratie: het Woord van de Week in de Facebookgroep Ultrakorte Verhalen.

Eendrachtig hebben zijn broers en hij het huis leeg gehaald en de meeste spullen verdeeld.

Vandaag loopt hij door het lege huis, stofzuigt, en haalt, weer beneden, vast de laden uit de massief eiken kast die de Kringloopmensen zo komen halen.

Een van de laden hapert, hij wrikt tot de la los komt, zet hem naast de andere tegen de muur.

Gaat met zijn arm in de kast, wat hield die la tegen?

Zijn vingers voelen langs de ruwe achterkant, pakken wat daar klem zat.

Verbaasd bekijkt hij het bestofte oude poesiealbum in zijn handen.

Leunend tegen de vensterbank bladert hij door versjes uit de jaren veertig.

Plaatjes van kleurige boeketjes dwarrelen op de grond.

Halverwege het album zwijgen de vriendinnetjes en familieleden.

Gedachteloos bladert hij door, ontdekt op de laatste bladzijde nog een paar regels in vage potloodhalen.

Met moeite ontcijfert hij de hanenpoten: iets over eeuwige liefde.

En daaronder: ‘maar nooit meer …’ Een lang onleesbaar woord.

De laatste woorden en het onhandige hartje spatten in dik aangezette potloodlijnen van het broze vergeelde albumblad: ‘mijn lieveke, mijn Zoeteke, voor altijd de mijne, je Kees.’

Voor de deur stopt een kleine vrachtwagen.

De bel galmt door het lege huis.

Zijn vader heette Henk.

16-3-2023

Ik loop de gang in om boven wat te pakken.

Stop onderaan de trap.

Wat ook weer?

Zuchtend zijg ik neer op de vierde tree.

Staar naar mijn voeten op de onderste tree.

Peins.

Koud is het hier.

En stil.

Niemand roetsjt half aangekleed naar beneden, gehaast want verslapen.

Niemand neemt de trap met drie treden tegelijk om een vergeten leerboek te pakken.

Niemand roept van boven: waar ligt …?

Niemand zit halverwege de trap, baken en obstakel, verdiept in ‘In de ban van de ring.’

Toch, ik hoor ze, voel ze, groet ze.

Zit nog even.

Tot ik me herinner wat ik boven moet halen: een schroevendraaier.

9-2-2023

Ze ploft neer: ‘Hèhè, effe alleen ik.’

De wallen en voren in haar gezicht ogen dieper dan ik me herinner.

Boven onze cappuccino’s loopt ze af: ‘Weet je, ik vind het niet erg, die medische molen, dat ik hem bij alles moet helpen, dat ik zijn geheugen en zijn agenda ben geworden. Hem steeds afleiden als hij naar zijn moeder wil die al lang dood is. Het hoort erbij, in voor- en tegenspoed weet je wel.’

Ze zucht: ‘Soms zoende hij me even stiekem tussendoor, hier, achter mijn oor, dan fluisterde hij: wij samen hè? Dat mis ik zo.’

23-1-2023

Inspiratie voor dit fictieverhaal: het Woord van de Week in de Facebookgroep Ultrakorte Verhalen: Kruis