Waar ‘doe maar gewoon’ de norm is en boven t maaiveld je kop wordt afgerukt.

Waar God alles ziet en de buren nog meer maar je weken dood in huis kunt liggen.

Waar protocollen, procedures en polderen de menselijke maat ontmoedigen.

Waar de grootste monden de meeste zendtijd krijgen.

Waar vrijheid van meningsuiting inhoudt dat kwetsen wordt veroordeeld maar niet verboden.

Waar veel bespreekbaar is maar nog meer onder een stinkende mantel van liefde verdwijnt.

Waar misstanden door vileine cabaretiers tot kunst worden verheven.

Waar men liever zingt ‘Mag ik dan bij jou’ dan het zijn naaste rechtstreeks aan te bieden.

Waar eendrachtig wordt gerouwd om rampen maar niet te lang want tijd is geld.

Waar mantelzorgers ‘maatschappelijk participeren’ als ze het vuur uit hun sloffen lopen voor een naaste.

Rivierenland vol gemeut en gemier in volle steden en leeglopende dorpen.

Maar gelegen langs een weergaloze oude kustlijn.

En dat vergoedt veel, heel veel.

9-8-2016

Assertiviteitscursus 1980

‘Hallo vrouwen, fijn dat jullie er zijn. Vanavond is het hoofdthema: ‘Jezelf zijn, wat betekent dat?’

Daar mogen we een paar minuten over na denken.

Daarna komt de deelronde waarin ieder vertelt wat jezelf zijn voor haar persoonlijk betekent.

Bij enkelen gaat dit gepaard met tranen en verongelijkte woede over wat hen is aangedaan door familie, bazen, echtgenoten.

Instemmend geknik, groepsomhelzingen, begripvol meeleven en strijdbaarheid wisselen elkaar af.

De conclusie is duidelijk: we hebben recht op gelijke beloning en aandacht en orgasmes!

‘En Anna, hoe ziet jezelf zijn er voor jou uit?’

Ik ril in mijn zelfgebreide vest, waarom is het in het vrouwenhuis altijd koud?

Ik zucht.

Meteen omhelst mijn buurvrouw me.

Ik duw haar weg.

‘Warm, ziet dat er uit voor mij, heel warm.’

‘Maar jij bent al een heel warm mens.’

‘Ja dat weet ik, maar ik wil warm zijn met Don Johnson op een privéstrand op Ibiza.’

4-4-2019                      

Hij roept me. Eindelijk.

Ik ren naar de schuur.

Tussen stof en spinnenwebben trek ik mijn step tevoorschijn.

Rechtervoet staan, met links afzetten.

De wielen knersen even, dan schiet ik vooruit.

Wolken wijken, maanlicht wijst de weg naar het licht.

Als ik aankom, wenkt een vertrouwde schaduw enthousiast.

Ik zwaai kushandjes en gebaar: wacht lief, ik kom zo, eerst moet ik nog iets doen. Verder step ik, onderweg zwaaiend naar bekenden.

Daar zit hij, karakteristiek gebogen over zijn schaakbord.

Hij kijkt op, lacht, ‘Kind, ben je daar?’

Eindelijk kan ik het hem vragen.

‘Pap, wie was Alida?’

11-9-2018        

‘Nee, geen koffie, geen tijd voor, die klus moet af.
Bovendien zoeken ze me, die lui van die blauwe enveloppen. Alleen maar omdat ik een beetje bijbeun. Hebben ze niks beters te doen dan seizoen werkers te pakken? Het is niet eens mijn corebusiness, dit, dat rare pak, dat gedoe met die eieren.
Nee, geef mij maar die daken in de winter, lekker rustig beetje pakjes door schoorstenen smijten, relaxed man.
Maar ja, de baas zat omhoog, dus dan pak je die klus.

Allemachtig, wat krijsen ze daar, verwende apen, kunnen ze mijn eieren zeker weer niet vinden.
Krijg ik de schuld natuurlijk.
Kan ik het helpen dat die ouders design wildernissen aanleggen in die achtertuinen? Ondank is ’s werelds loon.
Ik pik het niet langer, ik kap ermee, de rest pletter ik in de berm. 
Ik ren naar Schiphol, nog mazzel dat ik niet met die trage stoomboot terug hoef, ik pak de baas z’n privéjet.
Zoek het maar uit met die eieren, ik lig straks lekker in mijn hangmat in de zon in Spanje.
De groeten!’

29-2-2016

Een tegendraads sprookje

Esmeralda was een beeldschone prinses die te vondeling was gelegd omdat haar vader, de prinsgemaal, haar niet erkende als zijn dochter.

Ze groeide op bij stiefouders die haar gebruikten voor alles waar ze zelf geen tijd en geld in wilden steken.

Haar stiefmoeder, die zichzelf bijzonder mooi vond maar in het niet viel naast de oogverblindend knappe Esmeralda, liet haar dagelijks het hele huis met bezems keren.

Om de dag stuurde ze Esmeralda met een pan hutspot naar oma waar een wolf zich aan haar vergreep.

Toen dat weer eens was gebeurd en ze door het bos terug naar huis strompelde, verloor ze een van haar Crocs.

Weer thuis vond ze de hond in de pot zodat ze haar toevlucht nam tot het enige eetbare in huis: de oude gerimpelde appel vol wormgaatjes die haar stiefmoeder haar voorhield.

Geen handige actie: de appel zat vol gif.

Esmeralda stortte neer en lag zeven jaar comateus op bed.

Wel kreunde ze continu: ze had erge last van de doperwt die haar stiefzusjes voor de grap onder haar lekke luchtbed hadden gelegd.

Tijdens die zeven jaar werd ze zeven keer, steeds op haar verjaardag, bezocht door een draak die grijnzend zijn vlammenwerper op haar richtte.

Zelfs de pijn van de brandwonden bracht haar niet tot bewustzijn.

Op een dag klopte prins Piet op de deur.

Tijdens zijn dagelijkse boswandeling had hij een Croc gevonden en via facebook, Instagram en Opsporing Verzocht uitgezocht van wie hij was.

Alle sporen leidden naar het huis van Esmeralda’s stiefouders.

Eenmaal binnen keek hij eens goed om zich heen en ondernam actie:

Esmeralda’s stiefmoeder gooide hij in een tijdmachine waar ze uitkwam als een gerimpelde honderdjarige.

Haar stiefzusjes maakte hij tot een collectief doelwit van pesters op sociale media.

De wolf schoot hij af en oma stuurde hij naar een kookcursus.

Toen dat allemaal was geregeld, kuste hij Esmeralda wakker, weliswaar met een te natte zoen, maar hé, toen ze haar mond had afgeveegd, besefte ze dat een meisje er wat voor over moet hebben om gered te worden.

Dus wierp ze zich in zijn armen en trouwde prins Piet in de door sprookjes gevoede verwachting dat ze daarna nog lang en gelukkig zouden leven.

Daarmee zou dit sprookje vanzelf eindigen want lang en gelukkig leven is nou eenmaal uitermate saai.

Wat er na het huwelijk van Esmeralda en Piet gebeurde, is echter zo uniek dat ik verder vertel in de hoop dat andere sprookjes er een voorbeeld aan nemen.

Prins Piet leek voor geen meter op het beeld dat Esmeralda, al sinds ze drie was, had van haar ideale man.

Haar prins op het witte paard zou lang zijn, slank, breed geschouderd met een volle donkere haardos, lief en stoer tegelijk en met een hartveroverende glimlach en waanzinnig opwindende slaapkamerogen die haar zouden doen smelten, elke keer als hij haar aankeek.

Prins Piet was dik, kort en kalend en reed een twintig jaar oude sjoemel-VW.

Zijn prinstitel was verbonden aan een ernstig verarmde zijtak van een koninklijke familie in een inmiddels tot republiek uitgeroepen koninkrijkje in de Himalaya.

Hij had al zijn vrije dagen opgemaakt om haar te redden van haar rampspoed en vertrok daarom de dag na hun trouwen weer naar zijn slecht betaalde kantoorbaan.

Onthutst zwaaide Esmeralda hem voor het beslagen raam van zijn kleine huurflatje uit.

Hij had een boodschappenlijstje voor haar achtergelaten en tien euro waarmee ze langs vijf verschillende supermarkten moest voor de weekaanbiedingen van vissticks, boerenkool, aardappels, brood en melk.

Langzaam drong tot haar door dat ze van de regen in de drup was beland.

Toen ging de bel.

Ze opende de deur en daar stond de draak, deze keer zonder vlammenwerper en zonder grijns.

Ernstig zei hij: ‘Mag ik binnen komen, wij moeten even praten.’

Binnen legde hij haar uit dat zijn gegrijns en zijn speelse vlammen bedoeld waren om haar wakker te schudden en haar te laten zien waar ze mee bezig was.

Dat werkte averechts, zag hij na zeven vergeefse pogingen in, daarom kwam hij haar nu in ronde woorden vertellen hoe het kwam dat de mensen om haar heen haar als oud vuil behandelden.

Hij vertelde over slachtoffer- en dadergedrag, over zelfvertrouwen en eigenwaarde, over assertiviteit en grenzen aangeven en over je leven in eigen hand nemen.

Met open mond luisterde Esmeralda.

Tenslotte schudde de draak haar ferm de hand en zei: ‘Kies voor jezelf meid, je kunt het, echt waar.’

En weg was hij.

Esmeralda zat een uur op de bank voor het raam.

Maar ze keek niet naar buiten, nee, ze keek naar binnen.

Voor het eerst zag ze helder alle kansen die ze niet had gegrepen, alle grenzen die ze nooit had gesteld en hoe ze daarmee anderen de ruimte had gegeven om haar slecht te behandelen.

Ze pakte haar koffers en vertrok. 

Ze overleefde diepe dalen tot ze wist en deed wat goed voor haar was.

Toen leefde ze wèl lang en gelukkig.

Met of zonder prins, dat maakte verbazend weinig verschil.

1 – 2016

De eerste keer dat ik Ronald ontmoette, vroeg hij of ik jonge hete vrouwen wilde.

Daar schrok ik van want die wilde ik niet.

Zoon schoot te hulp, hij schopte hem met een paar ferme knock-out-klikken de deur uit.

Daar moest Ronald even van bijkomen maar na een paar weken mengde hij zich weer tussen mijn sitebezoekers.

Steeds vaker komt hij even buurten en is dan erg aardig.

Belangstellend vraagt hij hoe het met me gaat.

Heb ik misschien geld nodig?

Of seks?

Hij wil me graag helpen, ik hoef alleen maar op zijn link te klikken.

Zo lief is hij, hij voelt aan dat ik het niet breed heb en wil me helpen.

Toch waarschuwt zoon me: Ronald heeft slechte bedoelingen met mij, hij wil alleen maar dat ik hem aanraak zodat hij me kan uitkleden. Als Ronald weer komt, mag ik hem daarom onder geen beding aanraken, ik moet hem meteen naar de trash verbannen!

Maar wat weten zonen nou van de behoeftes van moeders?

Hi Ronald, how are you?

11-1-2019

Miljoenen horen het startschot, zien ons afzetten en weg schieten.

Ik schaats een fractie langzamer, zijn voorsprong groeit met elke meter.

Camera’s wenden zich af van mij, volgen zijn oranjeblauwe gestalte.

Onder luid gejuich rijdt hij zijn rit.

Bijna onopgemerkt schaats ik steeds verder achter hem.

Halverwege kijk ik om, zie hem, we rijden nu in dezelfde baan, hij nadert snel.

Gadegeslagen door miljoenen schuif ik opzij, maak plaats voor hem.

Het publiek juicht. Voor hem, voor mij.

In volle vaart passeert hij me, op weg naar olympisch heldendom.

Als hij finisht, klinkt de bel voor mijn laatste ronde.

Met trage slagen schaats ik mijn vergetelheid tegemoet.

15-2-2018

Inspiratiebron: de olympische tien kilometer schaatsrit van Jorrit Bergsma en Davide Ghiotto, Italiaans filosoof

Met een knipoog naar het onsterfelijke lied ‘Dikkertje Dap’ van Annie M.G. Schmidt:

‘Dag mevrouw, ik zie u wel kijken hoor, u denkt wat doet die giraf daar?

Dat zal ik u eens haarfijn vertellen.

Elke morgen tegen elven vlucht ik deze boom in.

Want dan komt die juffrouw met die kleuterklas.

Op zich gezellig hoor, niks mis mee.

En dat ze dan altijd Dikkertje Dap zingen, vind ik ook prima.

Maar er zit zo’n galbakje tussen, die heeft in dat rugzakje van hem een opvouwbaar trapje en als de juffrouw even niet kijkt, klimt hij over het hek en dan wil hij echt mijn nek als glijbaan gebruiken.

Leuk hoor, dat liedje van die mevrouw Schmidt, ze ruste in vrede, maar het slaat natuurlijk nergens op, het brengt die ettertjes maar op rare ideeën.

Het is hem warempel een keer gelukt om via dat trapje op mijn kop te komen.

Hij greep zich vast aan mijn oren en wilde zo langs mijn nek naar beneden glijden.

Maar daar stak ik een stokje voor, ik zwiepte hem zo terug het hek over.

Ik ben niet gebouwd op die rare fratsen, je zou er zo een nekhernia aan over houden en met mijn nek heb ik er dan direct twintig natuurlijk.

En daarom, mevrouw, als ik ze aan hoor komen, klim ik vast in die boom. Kunnen ze zingen wat ze willen.

Laat ze maar in mijn buurman klimmen, de lama, die heeft ook een lange nek.

Maar niet in mij.

Zo, ik zie dat ze weer weg zijn, dan kom ik weer naar beneden.

Goedemorgen mevrouw.’

30-10-2015

Dit jaar is Pauw de eerste.

Hij ondervraagt een oudere: heeft hij vrienden, hoe vaak komen zijn kinderen, kent hij zijn buren? Hij is zeker wel eenzaam?

Hoofdschuddend kijkt Kees toe, een pilsje in zijn hand.

December.

Het is weer zover.

Hij staat op, zoekt in zijn trapkast de doos en opent hem.

Minutieus controleert hij de snoeren, de letters, de lampjes.

Alles doet het.

Hij pakt de trap, gaat naar buiten.

Hangt het ene snoer voor het raam, het andere boven de voordeur.

Dan verbindt hij beide snoeren met de deurbel.

De dagen daarna trekt de decemberstoet door zijn straat: buren met soep, vrijwilligers met een kerststukje, een zingende kleuterklas, een puber met een vragenlijst.

Als ze aanbellen, knipperen de lampjes en lezen ze:

IK BEN NIET EENZAAM!

ALLEEN ZIJN IS GAAF!

Vanuit zijn leunstoel achter het raam geniet Kees van hun verbijsterde gezichten. Grijnzend heft hij zijn glas: jullie ook fijne Feestdagen!

8-12-2018

De koffie smaakte goed.

Haar rug en huid hielden zich koest.

Ze wandelde zonder te verdwalen en was voor de bui terug.

Ze had geen gaatjes, constateerde de tandarts.

In de super stond ze in de goede rij.

Niemand vroeg haar mening in de pietendiscussie of over de Brexitkwestie.

Haar teksten werden niet gepubliceerd maar ook niet neergesabeld.

Niemand deed een beroep op Hotel Mama.

Niemand bracht slecht nieuws.

Er lag geen rouwkaart op de mat.

Niets gedenkwaardigs gebeurde.

Behalve misschien dat ze heel hard ‘the carnival is over’ meezong met the Seekers terwijl tranen over haar wangen stroomden.

25-11-2018