Ik ken een plek

voorbij schurend onbegrip en valse

verwachtingen en mijlen ver van

felle verwijten, waar mededogen

woont en humor huist

Ik ken een plek

waar pijn en woede oplossen en

woorden wegwaaien, waar dromen ons

dagelijks brood beleggen, simpelheid  

zomaar aanwaait en liefde ontkiemt

Kom

we gaan op pad, rustig en recht door

zee, zijpaden laten we links liggen die

leiden nergens toe. Als ik verdwaal

vind jij de weg weer, als jij struikelt

help ik je overeind

22-3-2025

Binnen

Hemelsblauw en bladergoud samengebald

in een ratjetoe van vuur en vlam en

vragen uit een voorgoed voorbij

Buiten

Hemelsblauw en bladergoud in een

saamhorig samenspel van lente en hoop

vandaag staat onbeschreven voor mijn raam

Inspiratie:

Sinds kort, oftewel sinds de traplift, slaap ik weer op mijn slaapkamer boven.

Vanmorgen peinsde ik, net wakker, over wat ik om me heen zag.

Binnen en buiten: schakeringen van dezelfde kleuren.

Aan de muur tegenover mijn bed: een prachtige fotocreatie van Tjally Hofstra.

Voor het slaapkamerraam: een uitbottende boom tegen een lentelucht.

Binnen fel en vurig, buiten zacht en harmonisch.

Twee kanten van dezelfde medaille.

12-3-2025

Tweeluik deel twee

In het diepste winterdonker doofde het

vuur dat leven verlamde, het liet argeloze

asresten achter en wervels berustend in wat is

In een deja vu van leren lopen in dagend

lentelicht, planten zoekende voeten

onzekere stappen naar het groen dat

wenkt en wijst: weet je hier welkom voor

een liefdevol herstel van bewegen

en van zweven, soms heel even

Fotocreatie: Tjally Hofstra

16-2-2025

Tweeluik deel een

vurige scherven schuren

langs open zenuwen en

snerpend oud zeer

onopgemerkt door wie niet kijkt en

niets hoort, geraakt en gered door

wie de ziel ziet, het lijf begrijpt en

ingrijpt, ruis en regels omzeilt

liefdevol los schraapt wat de

weg verspert. Licht en leven doorlaat

———————————-

PS

‘ik kan u wel zoenen’ zei  ze later

hij lachte: dat hoeft niet hoor.’

Fotocreatie: Tjally Hofstra

4-2-2025

Ogenschijnlijk luchtig zweefde je langs

diagnoses ontweek het woord spon

met ijle draden van dromen een web

van beter weten net zo ragfijn en

doorzichtig als je lichaam langzaam werd

Ik sprak het woord wel uit maar was

niet opgewassen tegen de pijn in je

ogen mijn vingers gleden over je huid

voelden hoe gaandeweg het woord zich

nestelde in je poriën en onverbiddelijk je

leven over nam zich tussen ons

wrong een onoverbrugbare kloof

creëerde die ons levenslange

samen spleet. Jij klampte je vast

aan wat was ik zag wat kwam

27-9-2024

Inspiratie: gedichtenwedstrijd POETICO 2024, thema:

‘Leven met elkaar. Hoe ga jij om met de verschillen tussen jou en de mensen om je heen?’

’s Morgens in bed snuif ik je op, jouw slaaparoma

als je ons gapend wakker maakte, de ketel opzette

bij de gootsteen een kattenwasje deed, je gebit

in je mond frommelde, de ontbijttafel dekte.

Ik word je gewaar in het vleugje Vinolia rond

de appels afwegende vrouw op de groenteafdeling.

In het wolkje 4711 dat achterblijft als een late

bezoeker voor me langs schuifelt naar haar stoel.

’s Avonds als ik mijn ogen sluit ruikt mijn

huid zoals de jouwe rook bij je nachtkus op

mijn wang, een zoete zweem van woordloze

liefde zweet en Bros melkchocolade.

Tijd versmelt ons.

12-11-2024

Geïnspireerd door het thema van een schrijfwedstrijd: Moeder

Soms al eind augustus, dit jaar nadert

al november, is hij er: de ochtend dat ik de

gordijnen open en zie: het licht is

weg geschoven door de winterwolk, die

meesterdichter, angstenstichter, tijdvertrager

traanaanjager. Grijnzend nestelt hij zich

in huis, negeert mijn verzet, ik verdraag hem

volg het door de jaren vergaarde recept:

spons de ramen glanzend, wrijf ze op

tot het krimpende licht ongehinderd

binnen stroomt, verstil solitair, blijf bezig, beweeg  

buiten, bemin de daglichtlamp, verjaag de

donkerte met fruit, wat korrels, een antidip-dragee.

Tot de ochtend in januari, soms al eind

december dat ik de gordijnen open en opgelucht

opleef: het licht is weer aan.

bewerking van 30-9-2016

vlecht ik je met zachte vingers door

mijn dagen, weef je in mijn wereld

dansen we een langzame wals

deinend op ons voorbije samen

Met de jaren zijn scherpe randen

vervaagd, littekens geheeld en als lichte

strepen verweven met mijn rimpels

het dessin van de tijd op mijn huid

Soms in september diep ik ons weer

op, we ruiken de bloeiende lavendel

bewonderen de wolken, gedenken Jonathan

voelen ons verwant in een onbezwaard gemoed

Even

3-9-2024

Onze oogst van vorige maand is verzwolgen door het world wide web.

Dat overkomt digibete dichters nogal eens.

Maar niet getreurd, gisteren gingen we gewoon verder: we kozen vijf willekeurige woorden uit: ‘Als het zaterdag wordt’ van Nicci French:

Dichtbij, haar, horloge, iedereen, liedje

Zo verwerkte Aaltje deze woorden:

Tijd

Steeds naderbij komt het zich vrijmaken

van klokken en horloges. Tijd gaat zijn gang.

Bang is ze niet langer. Nog klinkt haar liedje

van verlangen na het geslagen uur.

Iedereen verstaat het. Hoor! Dichtbij vlamt

vuur tot gloed. De klok sloeg twaalf.

Ze heeft zich vrijgemaakt. De laatste slag

bronst luid het galmgat uit. Tijd om te gaan.

—

En dit deed ik met die woorden:

Tijd

Iedereen zong hetzelfde liedje van niet

omzien dat maakt je maar verdrietig en

gewoon doorgaan dat zou ze gewild hebben

alsof ze haar beter kenden dan ik deed.

Roestig en stoffig, verborgen tussen vergeelde

foto’s, vind ik haar horloge, de wijzers verstijfd

in de tijd van toen. Ik houd het dichtbij mijn

hart, voel haar smalle gebruinde pols en

hou mijn adem in. Even beven de wijzers

hervatten dan hun loop als vanouds. De tijd

tussen toen en vandaag verdwijnt.

27-8-2024

Wat als het leven je geselt

met boze beelden van

wanhoop en bedrog?

Wis gisteren schrap een maand haal

een jaar door de shredder en blaas

dag en nacht verblindende snippers rond

Of kap kots krijs, vecht vlucht

ontken negeer blokkeer of

slik leef door zonder omzien

Of verzamel het onheil pluis het

uit, onderzoek het, graaf dan een groot

graf, dump alles daar in, stort het vol

Zand erover. Maar als het graf

roept, ga er heen, zit en luister met

aandacht tot het eindelijk zwijgt

poot een pioen op de pijn, plant lavendel op

het leven voed hen met tranen vergeving en

vergeet-me-nietjes tot ze je toelachen

koester het goede dat groeit uit verdriet

19-7-2024