De lessen die mijn brein weigerde te leren:

leed moet je niet proeven, niet proberen

op te lossen in woorden of in armen.

Je gaat niet smijten met borden, niet

schelden met consumptie en zeker nooit

verontwaardigd je verhaal halen, je gelijk

eisen. Dat is allemaal vergeefse moeite.

Beter verzwijg je leed, slikt het in  

opdat de tijd het zal verteren.

Doordachte lessen over omgaan met leed

maar aan mij niet besteed: gisteren

weer drie serviezen naar de gallemiezen.

Uit de dichtsessie met Aaltje op 22-9-2021.

Om onze dichtspieren te trainen kozen we vijf willekeurige woorden uit een boek en verwerkten die allebei in een gedicht.

Dit is mijn gedicht waarin verwerkt de gekozen woorden: Leed, Moeite, Verontwaardigd, Proberen, Beter

Soms als ik een zieke verzorg of een dode

zachtjes dep, hoor ik in de verte het laatste

veer stampen, zijn radar speurend naar wie

wacht op zijn laatste overtocht.

Zonnige zomers, schaterende jongetjes en

onverwachte omhelzingen bieden enig respijt.

Maar als ik met Allerzielen mijn doden gedenk, word ik

in de novembermist mijn eigen einde gewaar,

peins dankbaar en vertwijfeld waarom gaan weer

anderen voor, waarom wordt onverklaard

mijn lijf dat steeds meer zorgen baart, al weer

gespaard? Waar in de sterren wordt mijn tijd

bepaald, is het god of duivel die spaart of haalt?

Hoe hard ik ook luister ik hoor de antwoorden niet,

ze schuilen in nieuwe vragen die allemaal vervagen

in de drukte van bucket- en fuckit-lijstjes, van zorgen

en schrijven, van voorgoed verzegelde trauma’s

en herinneringen. Toch, steeds vaker, verschijnt

in visioenen tussendoor, het laatste veer en legt

eindelijk aan, haalt me rücksichtslos binnen zoals

een visser een zieltogende zalm van het gehaakte

leven verlost.

7-2017

Geschreven voor de cursus Poëzie online naar aanleiding van de les over Micha Hamel

Soms al in augustus, soms pas als

oktober nadert, is er de morgen dat ik de

gordijnen open en schrik: het licht is uit

Daar is hij weer, mijn winterwolk mijn

meesterdichter, angstenstichter, tijdvertrager

traanaanjager. Grijnzend nestelt hij zich in me

mijn verzet amuseert hem slechts dus

verdraag ik hem oogluikend en volg

mijn door de jaren vergaarde recept:

was de ramen glanzend, wrijf ze op

tot het krimpende licht ongehinderd

binnen stroomt, beweeg buiten, verstil van

binnen, blijf bezig, bemin de daglichtlamp en

verorber fruit, wat korreltjes, een antidip-dragee.

Dat volstaat tot de morgen in januari, soms al

in december dat ik de gordijnen open en opgelucht

opleef: het licht is weer aan.

bewerking van 30-9-2016

Missen was in het begin

als meten zonder lint

als zoeken zonder vinden

als zeilen zonder wind

ik deed maar wat.

Gelukkig liftte hij lang mee met elke

ademteug, plantte sporen waarlangs ik

doorleefde: in verdwaalde sokken en verloren

pasjes, in vergeten koffiemokken en rommel

op de trap, in voorbijgaande zongebruinde

onderarmen, in een vergeeld vliegbrevet, in

woordloze wolken, in dromen die mooier

waren dan het leven van alledag.

Voorbij is hij al jaren, toch sta ik soms nog

stil, zie wolken naar me zwaaien en hoor

ver weg het lachje dat alleen ik kende.

Dan zwaai ik terug.

31-8-2021

Een station een bus vanaf een bank achterin zie

ik je instappen peilend kijk je rond tot onze ogen

elkaar vinden zich verbaasd verliezen in elkaar.

Wat is dit? Ik ken je maar wie ben je?

Dat moment begraaft zich in ons leven, delven

we op als het ondersneeuwt in volle agenda’s.

Vragen dan weer wat zag je wat dacht je. Jij had de ogen

van Elvis je zag meer dan ik wilde ik smolt onder je blik.

Jij leek op die actrice uit Love Story maar dan veel mooier je kijken

en zwijgen fascineerde me en hoe je mijn bravoure negeerde.

Gaandeweg taant de magie van dat moment, we accepteren

het gelaten. Tot nu, in een café bij hetzelfde station, we drinken

niet meer op toen maar op vandaag, zoenen boven schuimend

bier verrukkelijke zoenen tot de ober ons vriendelijk vraagt

geen aanstoot te geven, blozend deinzen we uiteen kijken

elkaar aan knipogen weten: dit is ons nieuwe magische moment.

2016

Gedicht uit de cursus Poëzie online, naar aanleiding van de les over Wislawa Szymborska

Mijn stottergebedjes voor het eten, de zaterdagse

opgebakken eerpels, Arbeidsvitaminen met warme

chocomel. De zondagse slaperige stilte. Het schouderophalend

zwijgen op mijn vragen, het wachten op mijn beurt, op later, op

het oordeel in mijn ouders ogen als ze de schuifdeuren

open schoven, de opluchting als ze lachten. De schaarse

grap verstopt in een sinterklaasgedicht. Het licht in huis na

de grote schoonmaak, de kus voor het slapen, het wenkende

nachtzwart achter het zolderraam. Wat ik ’s nachts

droomde, stroomde bij Nederlands mijn linkerhand uit.

Onder de tienen voor opstellen scholen alle

onbeantwoorde vragen. Ze vervaagden

met de jaren maar deze beelden blijven:

hoe mijn moeder zijn overhemden en zijn

angsten glad streek, hoe mijn vaders ogen

verzachtten als hij, steeds zeldzamer, haar kietelde.

Hoe zij dan bloosde.

Juni 2021

Resultaat van de dichtopdracht bij de les over Charles Ducal in de cursus Poëzie online voor gevorderden

Fysieke en virus toestanden maakten het lang onmogelijk maar, (hoera!), onlangs deden Aaltje en ik het weer: samen dichten.

We kozen willekeurig vijf woorden en verwerkten die elk in een gedicht.

Dit waren de woorden: gelijkmoedigheid nippertje meestal regenkapje huiskamer.

Dit is Aaltjes creatie:

Opklaring

bij hun binnenkomst ontsnapte de

gelijkmoedigheid op het nippertje

aan de door regenkapjes verborgen angsten

die plotseling hun tentakels uitstaken in

de meestal vredige huiskamer.

een prachtig nieuw blauw schikte zich hoog

naast haar aan de opgeklaarde hemel in

verder samengaan.

En dit is mijn gedicht:

Nippertje

Meestal verjagen de slagen van de koekoeksklok

in de huiskamer de gelijkmoedigheid, van zacht

zonlicht op de vensterbank, van geurige muntthee, van

de woordenwereld waar ik me in wentel

schielijk schiet ik overeind, mijn stoel kreunt,

‘blijf nou’ zuchten de bladzijden maar ik ren

de gang in, gris jas en regenkapje van de

kapstok die me vierkant uitlacht en haast me

hijgend naar de halte waar de bus al wacht.

Grijnzend rolt de chauffeur met zijn ogen.

6-8-2021

Zoveel woorden worden gewijd aan liefde

zoveel omwegen zoveel ruis

want wat is liefde anders dan

aandacht?

Zie hoe voedsel wint aan smaak als het met aandacht wordt bereid

zie hoe de plant bloeit bij aandacht

zie hoe het kind lacht bij aandacht

zie hoe aandacht leed verzacht

oplucht

lichter maakt

Liefde is

aandacht is

liefde

26-7-2021

herschrijf van 1-2016

‘On bended knee is no way to be free‘

Op je knieën

luister je, bid je, wacht je

op de ander op vergeving op

toestemming

Sta op

recht je schouders, grijp

gerechtigheid en laat hem

niet los

spreid je vleugels

ga vrij

ga in vrede

‘freedom’s just another word for nothing left to lose’

15-7-2021

N.a.v. het overlijden van Peter R. De Vries

hitte hangt tussen olijfbomen, zindert boven

lavendelvelden, golft langs onze lome lijven

we proosten op ons sprookje, wisselen

een koesterende blik, een half woord dat

alles houdt zoals het hoort, niemand is nog

oud of ingestort, vlekjes poetsen we schoon, we

lachen weg wat wringt of bidden het de

hemel in bij een kaarsje in een kerk onderweg

niemand gaat nog dood

rozig smelten we samen, het kreunende bed

overstemt het gerommel in de verte met gemak

geen kus verjaagt ons kippenvel

maart 2021

resultaat van de dichtopdracht in het kader van de Poëzie-online-les van Margreet Schouwenaar over dichter Peter Verhelst