Soezen in

het hete zand              

je hoofd op mijn

buik beweegt mee

met mijn adem            

golven overstemmen

je snurken ik

nies

je schrikt             

schiet schielijk overeind                

jammer

2-6-2017

Ze dwarrelen uit wolken weemoed, zweven in

blauwe ballonnen, echoën in een diepe stem

landen in halflege stiltecoupés waar ik ze

verzamel en meeneem in mijn rugzak.

Thuis sluimeren ze in de kieren van mijn brein tot  

de schemer mijn ogen sluit. Regengeruis klinkt in

vergeten straten, mijn kindervoeten struikelen naar

het huis dat wenkt, een ballon zweeft omhoog in oneindig

blauw tot de merel me wakker zingt en stilte opstaat.

De eerste koffie jaagt de laatste dromen de wolken

in die langzaam over drijven, verdwijnen achter de einder.

Ik moet weg, mijn rugzak wacht.

2-6-21

Resultaat van de dichtopdracht bij de les over Hanneke Van Eijken in de cursus Poëzie online van Margreet Schouwenaar

Laat me

haat me

verraad me

verlaat me

Sar me

verwar me

verstar me

ontwar me

Ontwaar me

spaar me

bedaar me

verklaar me

Vraag me

beklaag me

verdraag me

draag me

Aai me

paai me

verfraai me

verwaai me

Verga in me

ontwaak in me

besta in me

maar ontga me nooit

12 – 2015

Je fluistert in mijn winterslaap over een

oosterstorm die je tot op het bot verkilde en

over de ijzige einder die je niet kon weerstaan.

Je lacht naar me op vergeelde foto’s en in tedere

fantasieën die steeds verder vervagen. Wat rest

is wat we niet zeiden, het doemt op tussen twee

gedachten en zet me stil. Zwijgend poets ik ons

ongezegde tot het glanst en de zon het weerkaatst

in sneeuwklokjes en witte berkenstammen.

Ik sta en jij lost op in de lentewind, hij streelt

mijn winterarmen en verwarmt de akker die

op me wacht om te bewerken.

7-3-2021

Resultaat van de dichtopdracht n.a.v. de les over Lieke Marsman uit de cursus Poëzie voor gevorderden 

Soms staat ze naast me, een vage

zondagsblauwe vlek. Ze neuriet een hemels

kyrie, ruikt naar wierook, naar zekerheden

van voorheen, van voor hij in de coulissen

verdween en alleen nog fluisterend souffleerde.

Zij woont in mij, schudt mijn geweten op en

ververst versleten beloftes. Ik wied onkruid,

zij snoeit ego’s, samen trekken we doorgeschoten

wortels uit. We oogsten lof en plukken lavendel,

rechten onze ruggen, wassen onze handen,

drinken thee aan de keukentafel. We zingen

Hallelujah, in de verte bast hij mee. Harmonie in

kippenvel en vreugdetranen. Als we eindelijk

zwijgen, zuchten de muren van geluk.

11-2020

Resultaat van de dichtopdracht bij de poëzie les over Alfred Schaffer 11-2020

de aarde versmalt, langs de vloedlijn liggen

groene doppen, gedroogde pruimen

perkamenten schelpen van verschoten

blauw, touwen wit versteend in zout
meeuwen lopen mank, kauwtjes krijsen, een

ijsvogel oefent in verdwijnen

geen woorden meer

geen fluisteringen geen rimpels in het water

alles verstilt, het regent leegte

ik val in druppels uiteen

12-2020

Links              rechts

rechts rijdt fier vooruit

links glijdt weg

schaats in kuit

Rechts           links

voorzichtig om wak

struikel over tak

schaats in hak

Links              rechts

links over rechts

rechts gaat trillen

bons op billen

Rechts           links

rechts over links

links hakkelt halsoverkop

dreun op heup

Schaamtetranen over koude wangen

wanten verdwenen vingers bevroren

blauw van kou bevend van pijn

struikelend naar huis

Kan je nou nog niet pootje over?

Nou ja zeg dat kan toch iedereen?

17-1-2017

Met de gordijnen schoof een grijze wereld open en

gaapte met een grauwe muil, mist druilde langs de

ramen, geen licht daagde in het oosten, het was

alsof de dag zich had verslapen of onderweg was

afgeslagen naar een terloopse tussentijd waar

koffie beter smaakt, vrolijk maakt of sneller oplost

maandag was het, en natuurlijk januari; ik droedelde

een doolhof in het stof op de vensterbank, de kamer

rook naar oude eieren en vergeten wasgoed.

De tijd viel in vlokken uiteen als de sneeuw in winters

van vroeger; met beide handen ving ik ze, kneedde ze

groot en rolde ze glad, vouwde een hoedje van de krant van

gisteren en toverde lachrimpels rond strenge ogen boven een witte jas

In de verte hoorde ik luid applaus en onbedaarlijk gegiechel

Iemand gooide een wortel.

Inspiratie: cursus Poëzie on line, les over dichter Bernke Klein Zandvoort

Op een boulevard langs zee dendert een

vrachtwagen voorbij, rebellerende militairen

vuren Angst af dat als onkruid doorwoekert.

Angst welt op uit afvoeren van

gootstenen en wc’s, weeft haar web

van wantrouwen tussen mensen:

‘Wat moet je van me, blijf van me af.’

Angst kleurt kijken, wist liefde om niet.

Er zijn plaatsen, een paar waar

kinderen Angst niet kennen, hem  

onbevangen vragen ‘Kom je

buiten spelen?’ hun speelgoed delen.

Maar als Angst ook hen raakt, ontvlamt

hun woede laden ze het magazijn van hun

speelgoedgeweer met kogels van afweer

en schieten. Op alles wat hen beweegt.

juli 2016

na de aanslag in Nice op 14-7-2016

Neonlicht

penetrante pislucht

hol galmende wanden

klamme kilte veroorzaakt kippenvel

Adembenemend

Wantrouwen   

misvormde angst

voor machteloos toekijken

maakt blind voor blijheid

Troostloos

Vertrouwen  

leidt zacht

naar liefdevol licht

dat op je wacht

Verlossing

5-2017

Een elfje is een compacte dichtvorm, die bestaat uit elf woorden: de eerste regel: een woord, de tweede regel: twee woorden, de derde regel: drie woorden, de vierde regel: vier woorden. De vijfde regel bestaat uit een woord dat het gedicht samenvat